Passenger Seat..
Ako si Bill. Simple lang. Nahihilig sa larong basketball. Sabihin na nati'ng, ayun na nga ang buhay ko. Pero kahit ganun, nagkaroon naman din ako ng lovelife. Di nga lang nagwo-work.
Palagi ako'ng sumasakay sa jeep kapag papasok ako ng school. At dito nakakasabay ko si Catherine. Ang schoolmate ko simula noong Elementary hanggang ngayong Highschool. At OO, sa tingin ko, siya ang hinahanap ng puso ko ngayon..
Maganda siya. Simple lang din. Matalino.
Pero ang masakit..
ang torpe ko kasi eh. -___________-
Nahihiya ako'ng kausapin siya. Nahihiya ako'ng umamin. Nahihiya ako'ng lumapit. Ay, ewan! Nababakla ako. Natotorpe ako. Sa kabila ng pagka-astig ko sa basketball, siya namang torpe ko pagdating sa babae. >____<
Kaya eto, tuwing nasa jeep kami. Nagnanakaw ako ng tingin sakanya. Siguro kung kasalanan lang 'to, matagal na ko'ng nakakulong. Pero ewan ko ba, hanggang tingin na lang ata ako. Hindi ko na nga napapansin na malapit na kami sa school dahil lihim ako'ng nakatingin sakanya. Minsan nga, nakalimutan ko pa'ng magbayad dahil dun, buti na lang at di ako napansin ng drayber. :D
***
"Pre, basketball tayo!" Aya sa'akin ni Renzo.
"Sige, tara! Alam mo namang di ako papahuli diyan!" Sabi ko naman.
Naglakad naman kami papunta sa court na pinaglalaruan namin ng Basketball. Maya-maya lumapit kay Renzo si Nicole, kaibigan ni Catherine.
"Kuya Renzo! Gumawa ka na para sa SSG?"
"Teka, ano ba yun?"
Nawala ang atensyon ko sakanila nang makita ko si Catherine. Oo nga, bakit ba di ko naisip na pwedeng kasama ni Nicole si Catherine. Kasama pa niya ang isa niyang kaibigan, si Mary Joy.
"Pare, tara na!" Sabay tapik sa'akin ni Renzo. Pagkatingin ko naman sa kinalalagyan ni Catherine kanina, wala na. Umalis na sila. Tumango na lang ako at naglakad na kami.
Habang naglalakad.
"Sino type mo dun, dre?" Tanong sa'akin ni Renzo.
"Huh?" Pagtatakang tanong ko.
"Kanina. Nakatingin ka sa mga kaibigan ni Nicole. Sino type mo? Si Catherine ba?" Hindi ako sumagot at yumuko na lang.
"Nako, dre! Lakad kita, gusto mo?" Hinampas ko naman siya.
"Sira ka dre." Sabi ko.
"Oo nga pala. Eto number niya. Text mo ah?" Binigay niya sa'akin ang number. Tinanggap ko naman. Siguro, chance na yun para magkakilala kami lalo.
***
Nang pauwi na ko, sumakay ako sa Jeep.
"Manong, bayad po.." Sabay paabot ko sa babaeng nakatalikod. Inabot niya naman pero biglang tumigil ang mundo ko nang...
si Catherine pala yung nag-abot...
Libre tingin. Nakatalikod naman siya sa'akin eh. Iba siya. Iba siya sa mga babaeng nakilala ko. Buong magdamag nakatingin lang ako sakanya.
"Kuya, para po!" Bigla niyang sigaw. Nakita niya ko'ng nakatingin sakanya. Kaya umiwas ako ng tingin. At diretso baba niya. Napayuko ako ng umandar ulit ang Jeep. At tumingin sa labas..
Ay, shet! Lagpas na ko.. "Manong, para po!"
***
Nagpaload ako agad at tinext siya. Dun ko siya lalong nakilala. Masaya. Masaya siyang kausap. Kahit sa text man lang. In-add niya din ako sa facebook. At dun, lalo kaming nagkakilala. Una na rito ang pahtanong niya tungkol sa kaklase ko. Gusto daw kasi yun ni Nicole. Pero siguro, okay na yun, atleast nakakausap ko siya. :)
Habang katext ko siya. Naisip ko'ng ipagtapat na ang nararamdaman ko. Gusto ko na siyang ligawan.
"Cath. Pwede magtanong?"
"Bakit kuya?" KUYA. May kuya pa kasi eh.
"Pwede ba'ng? Manligaw?" DUGDUG-DUGDUG-DUGDUG
"Oh sige ^_____^" O.o
Nakahinga ako ng maluwag dahil sa pumayag siya, akala ko kasi hindi eh. At ayun nga, niligawan ko siya. Sabay kami umuwi at sinasamahan siya. Buwan ang lumipas, parang gusto ko ng sumuko. Oo, stupid na kung susuko ako bigla. Paano ba naman kasi. Parang.... Haaay. Sa tingin ko, di naman ako nag gusto niya eh. Para ba'ng di siya magiging masaya sa'akin.
Isang araw, habang naglalakad kami.
"Cath.."
"Bakit?" At tumigil kami sa paglalakad.
"Gusto ko ng sumuko...pero ayaw..ay ewan! Naguguluhan ako.."
"Gusto mo ng sumuko? Bahala ka. May mangyayari pa naman sana ngayon.." Sabi niya.
"Huh?" Maikli ko'ng sagot.
"Tatapusin ko na paghihirap mo.. Di na kita papasulyapin ng panakaw sa jeep. Na yung tipong lumagpas ka na dahil dun. At saka, tatapusin ko na panliligaw mo." Pagkatapos nun. Ngumiti kaming dalawa. At sabay di'ng tumawa.
Ang dating sinusulyapa't ninanakawan ko lamang ng tingin sa Jeep dati, ay ngayong nasa tabi ko na.. Natititigan, nakakausap at nakakasama. Sarap ma-inlove. :)
January 29. Expect the unexpected. :)))))
Nothing's Gonna Stop Us Now..
Ako si Rayne. At babae ako. :D Kapag kasi narinig ang pangalan ko, andaming nag-aakalang lalaki ako eh. Pero seryoso. Babae po ako. Pure. :">
High School Student pa lang ako. In fact, graduating student na. Ako lang naman ang running for valedictorian dito sa school namin. Pero di naman talaga puro pag-aaral ang inaatupag ko eh. Kasi meron ako'ng....BOY-
FRIEND. *blush
Tama. BOY-FRIEND. Haha. Pahamak 'yung gitling, sumingit pa! XD Hoho~ Gusto ko siya. Pero di ko pa sinasabi. Torpe ako eh. Haaaay. Atsaka. Isang barkada kami. Baka masira lang friendship namin. *confused
Kasi ang totoo niyan, may gusto ang kaibigan ko sakanya. Kaya, ang awkward umamin. =____=
"Rayne!"
"Oh, bakit Prince?" Oo, si Prince. Ang prince charming ko. :"""""> Ay, mali. Hanggang pangarap na Prince ko lang pala siya. =__________=
"Sabay tayo ng lunch?"
"Oh? Bakit di ka sumabay sa mga kabarkada natin?"
"Eh, ikaw gusto ko'ng kasabay."
"Shunga ka ba? 2pm pa vacant ko. Sumabay ka na. Ako pa sisihin ni Marie kapag nagka-ulcer ka eh." Iba kasi kami ng section. Ako lang ang nasa unang section. Paano kami naging magkakaibigan? Simple lang. Elementary friends kami. Yah. Elementary pa simula nung nabuo ang barkada namin. five lang naman kami. Kaya di mahirap makipag-close talaga.
At nung elementary din since nung nabuo yung feelings ko para kay Prince. Haaaaaay. Taon na din. T_____T
"Bakit ba palagi mo ko'ng nili-link kay Marie?" Binatukan ko naman siya.
"Aray!" Sabay hawak sa ulo niya. "Dapat lang sa'yo 'yan! Magisisng ka nga. May gusto sa'ayo si Marie."
"Eh, ano naman?" Binatukan ko uli siya.
"Aray! Namumuro ka na ah?" At natawa naman ako. "Edi pa-binguhin mo na ko." At tumawa na lang kami parehas.
"Prince, Rayne! Magkasama nanaman kayo?" Tumigil kami sa kakatawa ng lumapit si Marie.
"Nako. Hindi. Eto kasi'ng si Prince eh. Sabi ko sumabay na sa'inyo."
"Oo nga. Sabay ka na sa'amin, Prince. Magugutom ka kapag hinintay mo pa si Rayne." Sabay hawak nito sa braso ni Prince at nagpupumilit.
"Ayoko. Di pa ko gutom" Ang sungit talaga nito.
Nalungkot naman si Marie dahil sa sinabi ni Prince.
"Prince! Sumabay ka na nga. Narinig ko nang nagrekalamo yung tiyan mo!" Nabuhayan si Marie at hinila na si Prince.
"Hindi ah." Pero pilit pa din ang paghila ni Marie kay Prince.
Nang makalayo na sila. Lihim ako'ng nalungkot at umalis na. "Sana. Ikaw na lang talaga ang prince charming ko..."
***
Kumakain ako ng mag-isa sa canteen nang sumulpot si Prince.
"Kitams. Kaya gusto kita'ng kasabay eh. Mukha ka'ng loner diyan." Tumingin lang ako sakanya. Umupo naman siya sa tabi ko.
"Gusto mo sabayan kita?"
"Ang sabihin mo, gutom ka lang."
"Hindi ah. Alone ka kasi." Babatukan ko sana siya kaso nailagan niya.
"Asenso ah. Nakaka-ilag na." At tumawa kami'ng dalawa.
Nagkwentuhan lang kami sa canteen. Nang matapos na ko kumain ay sinamahan niya ko'ng tumambay sa field. Mamaya pa kasi ulit klase ko eh.
"Oo nga pala. Asan sila Marie?" Matagal na kasi ako'ng di nakakasabay sakanila. Lalo na't naiiba ako ng pinanggagalingan.
"Mukha ba ko'ng taguan ni Marie?" At sumimangot siya.
"Psh. Parang tinatanong lang. Ang sungit mo naman."
"Eh, ikaw kasi. Link ka ng link sa'akin kay Marie. Eh, di ko naman siya gusto."
"Buang ka ba? Sasaktan mo kaibigan natin?"
"Una pa lang, wala na ko'ng sinabing gusto ko rin siya. Iba ang gusto ko Rayne. Matagal ko na nga pinaparamdam 'yun eh. Ewan ko ba kung bakit di niya ko mapansin." At nakatingin lang siya sa field. Sa oras na 'yun. Kinabahan ako. Napaisip ako.
Sino kaya 'yung sinasabing babae ni Prince? :// Eto na siguro 'yung time para sabihin ko sakanya ang nararamdaman ko.
"Uhm. Prince?" Tumingin siya sa'akin. Shet. Ba't di ako makapag-salita. Yung mga mata niya. 'Yun yung gusto ko'ng matitigan lang. Dahil dun tumitigil ang mundo ko. Gahd. Ang korni ko. =_____=
"Rayne! Prince!" Pagkatingin ko. Si Marie. Kasama ang iba pa naming kabarkada.
"Yoooow!" Sabi ko at sinalubong sila. Kahit papano naman nami-miss ko sila.
"Guys! Punta tayo sa tambayan! Jamming time!" Sabi ni Jame.
"After my class? 4pm? Okay?" Sabi ko naman.
"OKAY!" Sabay-sabay nilang sabi.
***
After Class. Dumiretso naman ako sa bar nila Marie. Yeah. May bar sila. Pinauna ko na din sila. Ayoko naman ng pa-VIP eh.
Pero, pagpasok ko. Imbis na saya ang bubungad sa'akin. Bumungad sa'akin ang kalungkutan. Umiiyak si Marie. Habang dinadamayan siya ng iba pa naming kabarkada. Hinanap ko si Prince. Pero di ko siya makita. Kaya lumapit ako sakanila.
"Ano'ng nangyari?"
Pero, fail. Nakatingin lang sila. Si Marie, tuloy pa din ang pag-iyak. Ewan ko, pero, kinakabahan ako. Nilapitan ako ni Marie.
"Rayne? Wala ka namang gusto kay Prince di'ba?" Nakatingin lang ako sakanya. Nakikita ko sa mga mata niya na nalulungkot siya.
Di ako makasagot. Ano nga ba isasagot ko?
Aamin ba ko?
Pero, masasaktan lang ang kaibigan ko. =_________=
Kung magsinungaling naman ako. Ako naman ang masasaktan.
"Meron nga?" Sabi niya.
"Alam mo, Marie--" Di niya ko pinatuloy. Tumawa lang siya. Tapos nun, umalis siya.
Napatingin naman ako sa iba pa nami'ng kaibigan. Sinundan nila si Marie. Haaaay. Ano to'ng gulong pinasok ko? =(
***
Pumunta lang ako ng park. Ewan ko pero gusto ko'ng magisip-isip. Si Prince? Si Marie? Naku. Sirang-sira na. ://
*kriiiing
"Hello?"
"Just wait for me? Okay?" At binaba ang phone. Teka, sino ba 'yun?
May tumawag naman ulit. Si Mark. Kaibigan ni Prince.
"Oh, bakit?"
"Rayne. Si Prince. Umalis ng bansa." O.o
Umalis? Si? Prince?
"Rayne. Pinapasabi niya na hintayin mo siya. Babalik daw siya. Pasensiya na daw dahil biglaan." Binaba ko na lang ang phone.
Maghintay? Bakit? Para san?
Kaya ko ba'ng wala siya? :(
***
3 years after.
College na ko. Yeah. Isang taon na lang. Tapos na ko. Magiging teacher na din ako. Yeah. BS-Education kinuha ko. Major in Math.
Pero, 3 years na din.
3 years na din simula nung kay Prince. =________= Haaaay. Hanggang ngayon, mahal ko pa din siya. At sinusod ko siya. Hanggang ngayon, naghihintay pa din ako sakanya.
Hinihintay ko siya. Haaaay. Gaano ba katagal Prince? Gaano mo ko katagal paghihintayin?
Hiwa-hiwalay na din kami ng mga kaibigan ko. Pero, di naman kami magkakagalit. Bati na kami'ng lahat. Lalo na ang sa'amin ni Marie. Umamin pala that day si Prince na ako ang gusto niya. Haaaaay. Pero, okay na. Past is past. Ang mahalaga. Lahat kami ay pinu-pursue na ang mga pangarap namin.
"Kaya ayoko'ng iwan ka eh. Lagi ka'ng alone." Teka. Alam ko 'yung boses na 'yun ah?
Tumingin ako sa likuran ko.
Si Prince.
SI PRINCE. O.o
Tumayo ako at niyakap siya.
"Na-miss mo ko?"
"Gagi ka. Ba't ganyan ka? Ganda ng last message mo. 'Yan tuloy, naghintay talaga ako. Ano ba kasi'ng ginawa mo? Ba't ang tagal? Matagal ang 3 years ah? Pero di ka pa rin nagbabago. At ako din. Di pa nagbabago."
"Haha. Nako. Alam mo naman. Kailangan ko'ng umalis. Para sa'atin. Para sa time na 'to." At ngumiti kami'ng parehas.
"Ang babaw naman." At tumawa siya.
"Rayne? Tagal ko na to'ng hinintay...At ngayon, wala ng makapagpapa-tigil sa'akin. Wala ng dahilan para itago pa 'to. Wala ng dahilan para itigil pa..
..can you be my girlfriend?"
"Pwede? Ligaw muna? Masyado'ng matagal ang 3 years. Make sure ko lang. Wala na namang magpapatigil sa'atin di'ba?" At tumawa kami.
Ang Prince Charming ko. Sa wakas. Ako na ang Princess.
High School Student pa lang ako. In fact, graduating student na. Ako lang naman ang running for valedictorian dito sa school namin. Pero di naman talaga puro pag-aaral ang inaatupag ko eh. Kasi meron ako'ng....BOY-
FRIEND. *blush
Tama. BOY-FRIEND. Haha. Pahamak 'yung gitling, sumingit pa! XD Hoho~ Gusto ko siya. Pero di ko pa sinasabi. Torpe ako eh. Haaaay. Atsaka. Isang barkada kami. Baka masira lang friendship namin. *confused
Kasi ang totoo niyan, may gusto ang kaibigan ko sakanya. Kaya, ang awkward umamin. =____=
"Rayne!"
"Oh, bakit Prince?" Oo, si Prince. Ang prince charming ko. :"""""> Ay, mali. Hanggang pangarap na Prince ko lang pala siya. =__________=
"Sabay tayo ng lunch?"
"Oh? Bakit di ka sumabay sa mga kabarkada natin?"
"Eh, ikaw gusto ko'ng kasabay."
"Shunga ka ba? 2pm pa vacant ko. Sumabay ka na. Ako pa sisihin ni Marie kapag nagka-ulcer ka eh." Iba kasi kami ng section. Ako lang ang nasa unang section. Paano kami naging magkakaibigan? Simple lang. Elementary friends kami. Yah. Elementary pa simula nung nabuo ang barkada namin. five lang naman kami. Kaya di mahirap makipag-close talaga.
At nung elementary din since nung nabuo yung feelings ko para kay Prince. Haaaaaay. Taon na din. T_____T
"Bakit ba palagi mo ko'ng nili-link kay Marie?" Binatukan ko naman siya.
"Aray!" Sabay hawak sa ulo niya. "Dapat lang sa'yo 'yan! Magisisng ka nga. May gusto sa'ayo si Marie."
"Eh, ano naman?" Binatukan ko uli siya.
"Aray! Namumuro ka na ah?" At natawa naman ako. "Edi pa-binguhin mo na ko." At tumawa na lang kami parehas.
"Prince, Rayne! Magkasama nanaman kayo?" Tumigil kami sa kakatawa ng lumapit si Marie.
"Nako. Hindi. Eto kasi'ng si Prince eh. Sabi ko sumabay na sa'inyo."
"Oo nga. Sabay ka na sa'amin, Prince. Magugutom ka kapag hinintay mo pa si Rayne." Sabay hawak nito sa braso ni Prince at nagpupumilit.
"Ayoko. Di pa ko gutom" Ang sungit talaga nito.
Nalungkot naman si Marie dahil sa sinabi ni Prince.
"Prince! Sumabay ka na nga. Narinig ko nang nagrekalamo yung tiyan mo!" Nabuhayan si Marie at hinila na si Prince.
"Hindi ah." Pero pilit pa din ang paghila ni Marie kay Prince.
Nang makalayo na sila. Lihim ako'ng nalungkot at umalis na. "Sana. Ikaw na lang talaga ang prince charming ko..."
***
Kumakain ako ng mag-isa sa canteen nang sumulpot si Prince.
"Kitams. Kaya gusto kita'ng kasabay eh. Mukha ka'ng loner diyan." Tumingin lang ako sakanya. Umupo naman siya sa tabi ko.
"Gusto mo sabayan kita?"
"Ang sabihin mo, gutom ka lang."
"Hindi ah. Alone ka kasi." Babatukan ko sana siya kaso nailagan niya.
"Asenso ah. Nakaka-ilag na." At tumawa kami'ng dalawa.
Nagkwentuhan lang kami sa canteen. Nang matapos na ko kumain ay sinamahan niya ko'ng tumambay sa field. Mamaya pa kasi ulit klase ko eh.
"Oo nga pala. Asan sila Marie?" Matagal na kasi ako'ng di nakakasabay sakanila. Lalo na't naiiba ako ng pinanggagalingan.
"Mukha ba ko'ng taguan ni Marie?" At sumimangot siya.
"Psh. Parang tinatanong lang. Ang sungit mo naman."
"Eh, ikaw kasi. Link ka ng link sa'akin kay Marie. Eh, di ko naman siya gusto."
"Buang ka ba? Sasaktan mo kaibigan natin?"
"Una pa lang, wala na ko'ng sinabing gusto ko rin siya. Iba ang gusto ko Rayne. Matagal ko na nga pinaparamdam 'yun eh. Ewan ko ba kung bakit di niya ko mapansin." At nakatingin lang siya sa field. Sa oras na 'yun. Kinabahan ako. Napaisip ako.
Sino kaya 'yung sinasabing babae ni Prince? :// Eto na siguro 'yung time para sabihin ko sakanya ang nararamdaman ko.
"Uhm. Prince?" Tumingin siya sa'akin. Shet. Ba't di ako makapag-salita. Yung mga mata niya. 'Yun yung gusto ko'ng matitigan lang. Dahil dun tumitigil ang mundo ko. Gahd. Ang korni ko. =_____=
"Rayne! Prince!" Pagkatingin ko. Si Marie. Kasama ang iba pa naming kabarkada.
"Yoooow!" Sabi ko at sinalubong sila. Kahit papano naman nami-miss ko sila.
"Guys! Punta tayo sa tambayan! Jamming time!" Sabi ni Jame.
"After my class? 4pm? Okay?" Sabi ko naman.
"OKAY!" Sabay-sabay nilang sabi.
***
After Class. Dumiretso naman ako sa bar nila Marie. Yeah. May bar sila. Pinauna ko na din sila. Ayoko naman ng pa-VIP eh.
Pero, pagpasok ko. Imbis na saya ang bubungad sa'akin. Bumungad sa'akin ang kalungkutan. Umiiyak si Marie. Habang dinadamayan siya ng iba pa naming kabarkada. Hinanap ko si Prince. Pero di ko siya makita. Kaya lumapit ako sakanila.
"Ano'ng nangyari?"
Pero, fail. Nakatingin lang sila. Si Marie, tuloy pa din ang pag-iyak. Ewan ko, pero, kinakabahan ako. Nilapitan ako ni Marie.
"Rayne? Wala ka namang gusto kay Prince di'ba?" Nakatingin lang ako sakanya. Nakikita ko sa mga mata niya na nalulungkot siya.
Di ako makasagot. Ano nga ba isasagot ko?
Aamin ba ko?
Pero, masasaktan lang ang kaibigan ko. =_________=
Kung magsinungaling naman ako. Ako naman ang masasaktan.
"Meron nga?" Sabi niya.
"Alam mo, Marie--" Di niya ko pinatuloy. Tumawa lang siya. Tapos nun, umalis siya.
Napatingin naman ako sa iba pa nami'ng kaibigan. Sinundan nila si Marie. Haaaay. Ano to'ng gulong pinasok ko? =(
***
Pumunta lang ako ng park. Ewan ko pero gusto ko'ng magisip-isip. Si Prince? Si Marie? Naku. Sirang-sira na. ://
*kriiiing
"Hello?"
"Just wait for me? Okay?" At binaba ang phone. Teka, sino ba 'yun?
May tumawag naman ulit. Si Mark. Kaibigan ni Prince.
"Oh, bakit?"
"Rayne. Si Prince. Umalis ng bansa." O.o
Umalis? Si? Prince?
"Rayne. Pinapasabi niya na hintayin mo siya. Babalik daw siya. Pasensiya na daw dahil biglaan." Binaba ko na lang ang phone.
Maghintay? Bakit? Para san?
Kaya ko ba'ng wala siya? :(
***
3 years after.
College na ko. Yeah. Isang taon na lang. Tapos na ko. Magiging teacher na din ako. Yeah. BS-Education kinuha ko. Major in Math.
Pero, 3 years na din.
3 years na din simula nung kay Prince. =________= Haaaay. Hanggang ngayon, mahal ko pa din siya. At sinusod ko siya. Hanggang ngayon, naghihintay pa din ako sakanya.
Hinihintay ko siya. Haaaay. Gaano ba katagal Prince? Gaano mo ko katagal paghihintayin?
Hiwa-hiwalay na din kami ng mga kaibigan ko. Pero, di naman kami magkakagalit. Bati na kami'ng lahat. Lalo na ang sa'amin ni Marie. Umamin pala that day si Prince na ako ang gusto niya. Haaaaay. Pero, okay na. Past is past. Ang mahalaga. Lahat kami ay pinu-pursue na ang mga pangarap namin.
"Kaya ayoko'ng iwan ka eh. Lagi ka'ng alone." Teka. Alam ko 'yung boses na 'yun ah?
Tumingin ako sa likuran ko.
Si Prince.
SI PRINCE. O.o
Tumayo ako at niyakap siya.
"Na-miss mo ko?"
"Gagi ka. Ba't ganyan ka? Ganda ng last message mo. 'Yan tuloy, naghintay talaga ako. Ano ba kasi'ng ginawa mo? Ba't ang tagal? Matagal ang 3 years ah? Pero di ka pa rin nagbabago. At ako din. Di pa nagbabago."
"Haha. Nako. Alam mo naman. Kailangan ko'ng umalis. Para sa'atin. Para sa time na 'to." At ngumiti kami'ng parehas.
"Ang babaw naman." At tumawa siya.
"Rayne? Tagal ko na to'ng hinintay...At ngayon, wala ng makapagpapa-tigil sa'akin. Wala ng dahilan para itago pa 'to. Wala ng dahilan para itigil pa..
..can you be my girlfriend?"
"Pwede? Ligaw muna? Masyado'ng matagal ang 3 years. Make sure ko lang. Wala na namang magpapatigil sa'atin di'ba?" At tumawa kami.
Ang Prince Charming ko. Sa wakas. Ako na ang Princess.
Can't Cry Hard Enough..
R.I.P
Marki Velasco
Date of Birth: May 13, 18xx
Date of Death: March 30, 20xx
Haaaaay. :| Almost 3 years ka ng patay. At ewan ko pero gusto ko pa ring umiyak dahil sa nangyari. Hon, di ko pa tanggap. Bakit ganun lang kabilis ang lahat? Ang sarap alalahanin ang simula ng ating pag-iibigan. Actually, di'ba nga? Di mo pa alam na gusto kita nun? Ikaw kasi eh. Ang manhid-manhid mo! Bestfriend lang ang tingin mo sa'akin. Pero kahit ganun. Mahal kita. Minamahal pa rin kita, hon. =(
---
May tumakip sa mga mata ko. Alam ko kung sino 'to. :)
"Marki, kahit ano'ng gawin mo. Alam ko'ng ikaw 'yan." Sabay alis ko sa mga kamay niya.
"Ano ba 'yan?! Magpanggap ka naman na di mo ko kilala muna." At tumabi siya sa'kin.
"Loko ka ba? Alam ko naman na ikaw. Ba't magkukunwari pa ko? Mag-isip ka kasi ng bago." Tapos nun, inakbayan niya ko.
"Eh. La ko maisip eh. HAHA!" At tumawa kami parehas.
Siya si Marki. Ang bestfriend ko. Ang kuya ko. Ang papa ko. At ang...
..mahal ko..
Wala ako'ng ama. Wala ako'ng kuya. Nag-iisang anak lang kasi ako. Kaya simula nung grade4 ako. Tinuring ko ng kuya,papa at bestfriend si Marki. *ehem siyempre, mahal ko din. ::)
"Steff. Wag ka nga magsalamin." Sabi sa'akin ni Marki. Nakasalamin kasi ako. Actually may contacts din ako. Pero di ko alam kung ano yung trip ko at nagsalamain ako ngayon.
"Ano naman? Ayoko muna magcontacts eh.." Tapos nun. Tinaggal niya ang salamin ko.
"Di bagay sa maganda ko'ng bestfriend ang nakasalamin. Di makikita yung beautiful eyes mo. 'Yan pa naman asset mo." Kinuha ko naman sakanya ang salamin ko.
"Eh, gagi ka pala. Oo na. Asset na. Pero wala ako'ng nagustuhan sa mga nireto mo sa'kin eh." Tama. Siya ang nagrereto sa'kin. Merong mga nanligaw pero HELLO. As in H-E-L-L-O. Nagiisa lang ang laman ng puso ko. At si Marki na 'yun.
"Eh, bakit ba kasi wala ka'ng magustuhan?" Tanong niya at tumitig sa'akin.
Gahd. Ayoko ng ganito. Ayoko ng tinititigan niya ko.
"Ano ka-si. May i-ba.."
"MAY IBA KANG GUSTO?!" Di niya ko pinatapos. OO, IKAW KAYA 'YUN!?
"Ganun na nga.." Sabay yuko ko.
"Eh, sino naman?" Pagtataka niyang tanong..
Teka.. Sasabihin ko ba? O.o
Ayoko. Kinakabahan ako.
Teka? Sabihin ko na kaya? 4th year college na kami. Oo, ganun katagal ko tinatago to'ng nararamdaman ko sa'kanya. Baka naman, ngayon na 'yung chance para sabihin ko na yung nararamdaman ko.
*KRIIIIIIIIIIIIIING
"Ay. Nako. Bell na. Hintayin kita umuwi ah? Ingat ka, Steff! Labyooooooo!" At umalis na siya sa harapan ko.
Teka. Dati pa niya ko sinasabihan ng LABYOO ah?
Pero bakit parang iba ngayon? O.o
At napahawak ako sa dibdib ko. *Bakit ganyan ang tibok mo? =____________=
"Uhm, Hi." Sabi sa'akin ng isang lalaki habang naghihintay ako kay Marki. Teka. Siya ba yung captain ng basketball team ng school? O.o Yung heartrob? Yung crush ng bayan? O.o As in? Nasa harapan ko na? Nasa harapan ko na ang isang Alec Montemayor?!
"Uhm, Hi din." Sabi ko sabay smile.
"I'm Alec. You're Steff, right?" Tumango ako at nakipag-shake hands sa kanya. Gwapo siya. Hot pa kamo. Pero sa dinami-dami ng babaeng nagkakandarapa sa'akanya. Wag niyo ko isama dun. Loyal ako sa Marki labs bestfriend ko.
"Ahm. Di ka daw maihahatid ni Marki ngayon. Kaya ako na lang." Teka. Alam ko to'ng style na 'to ah? MARKIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII~ >_<
"Thank you sa pag-offer pero di ako sasabay. Pakisabi kay Marki alam ko na lahat ng pakulo niya." At tumalikod ako sakanya. Eh kasi naman. Lagi na lang ganun. Sure ako nireto ako dun ni Marki. Anong akala niya sa'kin? Gusto ko 'yun? Duhh~ NO! >_____<
Naglakad lang ako. Grabeh. Naiiyak na ko. Simula highschool. Ganun na ginagawa ni Marki. At naiinis lang ako. Ba't ba kasi di niya mapansin na siya ang gusto ko!? Nako.
"Steff! Teka, sandali!" Si Marki. Hinahabol ako. HMP. Ewan ko sakanya. Napakamanhid niya!
Nahabol niya ko. Hinawakan niya ko sa magkabilang balikat.
"Hindi ba si Alec ang gusto mo?" Tumingin ako ng masama sakanya. Sabi ko na nga ba ayun ang iniisip niya eh. >//<
"Pwes. Wag mo ko itulad sa ibang babae. Di siya ang magugustuhan ko." Tatalikod na sana ako pero pinigilan niya ko.
"Eh sino ba kasing gusto mo? Naguguluhan na ko sa'yo. Tinutulungan na nga kita na magkaroon ng iniibig pero ayaw mo naman. Ano ba?"
"Di ko sila kailangan, Marki! Ikaw! Ikaw ang kailangan ko!?"
"Ano'ng ibig mo'ng sabihin?" Pagtataka niyang tanong.
"Since grade 4 ikaw na ang kailangan ko. Kaya wala na ko'ng paki sa iabng lalaki. Ikaw lang. Ikaw lang, Marki.."
"Diretsahin mo ko. Di kita maintindihan. Bakit ba kayong mga babae, ang hirap ma-gets? Di agad maintindihan."
"Eh, bakit ba kayong mga lalaki ang hirap niyo maka-gets?! Marki. Mahal kita. Ikaw yung gusto ko. Ikaw lang.. Nasasaktan ako kapag nagrereto ka sa'akin ng iba. Kasi ikaw lang talaga. Matagal na kitang gusto pero di ko masabi. Pinaparamdam ko naman sa'yo pero napakamanhid mo!?" Pagkatapos nun. Tumulo ang mga luha ko. At dun. Niyakap niya ko.
"Sorry, Steff. Ginawa ko lang 'yun kasi ayoko lang masaktan ka. Ayokong sa'akin ka magkagusto. Kasi alam ko'ng iiwanan din kita sa huli. Mahal kita, Steff. Kaya ayoko'ng masaktan ka.."
"Ano'ng ibig mo'ng sabihin?.."
"May sakit ako. Cancer.." O.o
At dahil dun gumuho ang mundo ko. Kaya ba ginawa niya ang lahat para may magustuhan ako'ng iba? Dahil sa.. balang araw iiwanan niya din ako?
"Marki. Please be my boyfriend. Wala na ko'ng paki if may sakit ka. Alam ko gagaling ka. Gagaling ka. At kasama mo ko sa panahong 'yun.."
Tumagal ang relasyon namin ng 3 taon. At nagta-trabaho na ko ngayon. Pero si Marki? Ayun. Nasa hospital na lang. Lumalala na kasi ang sakit niya. Ang sabi. Kumakalat na daw yung infection sa katawan niya. Dahil daw yun sa mga chemo niya. Grabeh. Pero di ngayon ang panahon para sumuko ako. Dapat nasa tabi pa rin ako ni Marki. Kahit ano pa ang mangyari.. =((((
Pumunta ako ng ospital. Araw-araw kapag tapos na ang work ko didiretso ako dun. Pero nadatnan ko dun ang mama ni Marki. Umiiyak siya. Kausap niya ang doktor. Kinabahan ako. Bigla ako'ng kinabahan dahil dun. Kaya lumapit ako.
"Tita, ano po'ng nangyayari?" Di sumagot si Tita. Sumagot lang 'yung doktor..
"Masyado ng malala ang kalagayan niya. Ayaw na niya magpachemo. Kaya malungkot ko'ng sinasabi na bilang na ang mga araw niya.."
*BOOGSH
Nabagsak ko ang mga dala ko. Di ako makapaniwala sa sinabi ng doktor. Ano 'yun? Ganun na lang ba ang lahat? Di ko kaya. Di ko kayang mawala si Marki. Mahal na mahal ko siya. Di ko talaga kaya. :(((
"Marki. Magpakasal na tayo.." Sabi ko sakanya ng mapagdesisyunan ng doktor na iuwi muna siya sa'amin.
"Nababaliw ka na ba? Mamamatay na ko. Iiwanan din kita. Masasaktan lang kita.."
"Pagkakasyahin ko ang mga oras na 'yun para matupad ko ang gusto ko. Ang gusto ko na maging asawa ka. Na magkaanak tayo. Ayaw mo ba nun? Mahal kita. Sobra. Kaya please. Gusto ko'ng magpakasal tayo." Sabi ko habang umiiyak. Tama na 'to. Gusto ko siyang pakasalan. Gusto ko ako ang makasama niya hanggang sa huli.
Ngumiti siya sa'akin. Ang mga ngiting 'yun. Alam ko'ng puno ng pag-asa 'yung mga ngiting 'yun.
---
Pagkatapos ng kasal na 'yun. Iniwan din ako ni Marki makalipas ang isang linggo. Oo, isang linggo kaming mag-asawa ng iwan niya ko. Nang iwan niya kami..
"Mommy!" Salubong sa'akin ng anak ko. Oo, nagka-anak kami ni Marki. Sayang nga lang at di 'yun nalaman ni Marki.
"Oh, Marcine. It's your dad." At tinuro ko sakanya ang puntod ni Marki. Kakauwi lang din namin galing US. Gusto ko kasi munang kalimutan ang sakit. Pero di ko natiis at umuwi na din dito. Nakita ko kay Marcine ang pagtulo ng mga luha niya. Alam niya na ang nangyari sa daddy niya. Kahit 3 years old pa lang 'yan, madali ng makaintindi. Matalino ba? Mana lang sa'amin ni Marki 'yan. :)
"Stop crying Marcine. Happy na ngayon si daddy mo. Lalo na ngayon at nakita ka na niya.." Ngumiti ako. Pero di pa rin tumitigil si Marcine sa pag-iyak. Haaaaaaaaaay. :| Kung gaano kasakit kay Marcine ang pagkawala mo, Marki. Mas masakit 'yun sa'akin.
Mahal na mahal pa din kita, hon. Pero siguro kailangan ko ng tanggapin ang pagkawala mo. Di ko na kasi kayang iiyak pa ang lahat. Ayoko na. Gusto ko ng mabuhay ulit ng normal para sa anak natin. Marki. Hon. Ikaw lang ang nag-iisang mahal ko. Bantayan mo kami ng baby mo, okay?
Marki Velasco
Date of Birth: May 13, 18xx
Date of Death: March 30, 20xx
Haaaaay. :| Almost 3 years ka ng patay. At ewan ko pero gusto ko pa ring umiyak dahil sa nangyari. Hon, di ko pa tanggap. Bakit ganun lang kabilis ang lahat? Ang sarap alalahanin ang simula ng ating pag-iibigan. Actually, di'ba nga? Di mo pa alam na gusto kita nun? Ikaw kasi eh. Ang manhid-manhid mo! Bestfriend lang ang tingin mo sa'akin. Pero kahit ganun. Mahal kita. Minamahal pa rin kita, hon. =(
---
May tumakip sa mga mata ko. Alam ko kung sino 'to. :)
"Marki, kahit ano'ng gawin mo. Alam ko'ng ikaw 'yan." Sabay alis ko sa mga kamay niya.
"Ano ba 'yan?! Magpanggap ka naman na di mo ko kilala muna." At tumabi siya sa'kin.
"Loko ka ba? Alam ko naman na ikaw. Ba't magkukunwari pa ko? Mag-isip ka kasi ng bago." Tapos nun, inakbayan niya ko.
"Eh. La ko maisip eh. HAHA!" At tumawa kami parehas.
Siya si Marki. Ang bestfriend ko. Ang kuya ko. Ang papa ko. At ang...
..mahal ko..
Wala ako'ng ama. Wala ako'ng kuya. Nag-iisang anak lang kasi ako. Kaya simula nung grade4 ako. Tinuring ko ng kuya,papa at bestfriend si Marki. *ehem siyempre, mahal ko din. ::)
"Steff. Wag ka nga magsalamin." Sabi sa'akin ni Marki. Nakasalamin kasi ako. Actually may contacts din ako. Pero di ko alam kung ano yung trip ko at nagsalamain ako ngayon.
"Ano naman? Ayoko muna magcontacts eh.." Tapos nun. Tinaggal niya ang salamin ko.
"Di bagay sa maganda ko'ng bestfriend ang nakasalamin. Di makikita yung beautiful eyes mo. 'Yan pa naman asset mo." Kinuha ko naman sakanya ang salamin ko.
"Eh, gagi ka pala. Oo na. Asset na. Pero wala ako'ng nagustuhan sa mga nireto mo sa'kin eh." Tama. Siya ang nagrereto sa'kin. Merong mga nanligaw pero HELLO. As in H-E-L-L-O. Nagiisa lang ang laman ng puso ko. At si Marki na 'yun.
"Eh, bakit ba kasi wala ka'ng magustuhan?" Tanong niya at tumitig sa'akin.
Gahd. Ayoko ng ganito. Ayoko ng tinititigan niya ko.
"Ano ka-si. May i-ba.."
"MAY IBA KANG GUSTO?!" Di niya ko pinatapos. OO, IKAW KAYA 'YUN!?
"Ganun na nga.." Sabay yuko ko.
"Eh, sino naman?" Pagtataka niyang tanong..
Teka.. Sasabihin ko ba? O.o
Ayoko. Kinakabahan ako.
Teka? Sabihin ko na kaya? 4th year college na kami. Oo, ganun katagal ko tinatago to'ng nararamdaman ko sa'kanya. Baka naman, ngayon na 'yung chance para sabihin ko na yung nararamdaman ko.
*KRIIIIIIIIIIIIIING
"Ay. Nako. Bell na. Hintayin kita umuwi ah? Ingat ka, Steff! Labyooooooo!" At umalis na siya sa harapan ko.
Teka. Dati pa niya ko sinasabihan ng LABYOO ah?
Pero bakit parang iba ngayon? O.o
At napahawak ako sa dibdib ko. *Bakit ganyan ang tibok mo? =____________=
"Uhm, Hi." Sabi sa'akin ng isang lalaki habang naghihintay ako kay Marki. Teka. Siya ba yung captain ng basketball team ng school? O.o Yung heartrob? Yung crush ng bayan? O.o As in? Nasa harapan ko na? Nasa harapan ko na ang isang Alec Montemayor?!
"Uhm, Hi din." Sabi ko sabay smile.
"I'm Alec. You're Steff, right?" Tumango ako at nakipag-shake hands sa kanya. Gwapo siya. Hot pa kamo. Pero sa dinami-dami ng babaeng nagkakandarapa sa'akanya. Wag niyo ko isama dun. Loyal ako sa Marki labs bestfriend ko.
"Ahm. Di ka daw maihahatid ni Marki ngayon. Kaya ako na lang." Teka. Alam ko to'ng style na 'to ah? MARKIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII~ >_<
"Thank you sa pag-offer pero di ako sasabay. Pakisabi kay Marki alam ko na lahat ng pakulo niya." At tumalikod ako sakanya. Eh kasi naman. Lagi na lang ganun. Sure ako nireto ako dun ni Marki. Anong akala niya sa'kin? Gusto ko 'yun? Duhh~ NO! >_____<
Naglakad lang ako. Grabeh. Naiiyak na ko. Simula highschool. Ganun na ginagawa ni Marki. At naiinis lang ako. Ba't ba kasi di niya mapansin na siya ang gusto ko!? Nako.
"Steff! Teka, sandali!" Si Marki. Hinahabol ako. HMP. Ewan ko sakanya. Napakamanhid niya!
Nahabol niya ko. Hinawakan niya ko sa magkabilang balikat.
"Hindi ba si Alec ang gusto mo?" Tumingin ako ng masama sakanya. Sabi ko na nga ba ayun ang iniisip niya eh. >//<
"Pwes. Wag mo ko itulad sa ibang babae. Di siya ang magugustuhan ko." Tatalikod na sana ako pero pinigilan niya ko.
"Eh sino ba kasing gusto mo? Naguguluhan na ko sa'yo. Tinutulungan na nga kita na magkaroon ng iniibig pero ayaw mo naman. Ano ba?"
"Di ko sila kailangan, Marki! Ikaw! Ikaw ang kailangan ko!?"
"Ano'ng ibig mo'ng sabihin?" Pagtataka niyang tanong.
"Since grade 4 ikaw na ang kailangan ko. Kaya wala na ko'ng paki sa iabng lalaki. Ikaw lang. Ikaw lang, Marki.."
"Diretsahin mo ko. Di kita maintindihan. Bakit ba kayong mga babae, ang hirap ma-gets? Di agad maintindihan."
"Eh, bakit ba kayong mga lalaki ang hirap niyo maka-gets?! Marki. Mahal kita. Ikaw yung gusto ko. Ikaw lang.. Nasasaktan ako kapag nagrereto ka sa'akin ng iba. Kasi ikaw lang talaga. Matagal na kitang gusto pero di ko masabi. Pinaparamdam ko naman sa'yo pero napakamanhid mo!?" Pagkatapos nun. Tumulo ang mga luha ko. At dun. Niyakap niya ko.
"Sorry, Steff. Ginawa ko lang 'yun kasi ayoko lang masaktan ka. Ayokong sa'akin ka magkagusto. Kasi alam ko'ng iiwanan din kita sa huli. Mahal kita, Steff. Kaya ayoko'ng masaktan ka.."
"Ano'ng ibig mo'ng sabihin?.."
"May sakit ako. Cancer.." O.o
At dahil dun gumuho ang mundo ko. Kaya ba ginawa niya ang lahat para may magustuhan ako'ng iba? Dahil sa.. balang araw iiwanan niya din ako?
"Marki. Please be my boyfriend. Wala na ko'ng paki if may sakit ka. Alam ko gagaling ka. Gagaling ka. At kasama mo ko sa panahong 'yun.."
Tumagal ang relasyon namin ng 3 taon. At nagta-trabaho na ko ngayon. Pero si Marki? Ayun. Nasa hospital na lang. Lumalala na kasi ang sakit niya. Ang sabi. Kumakalat na daw yung infection sa katawan niya. Dahil daw yun sa mga chemo niya. Grabeh. Pero di ngayon ang panahon para sumuko ako. Dapat nasa tabi pa rin ako ni Marki. Kahit ano pa ang mangyari.. =((((
Pumunta ako ng ospital. Araw-araw kapag tapos na ang work ko didiretso ako dun. Pero nadatnan ko dun ang mama ni Marki. Umiiyak siya. Kausap niya ang doktor. Kinabahan ako. Bigla ako'ng kinabahan dahil dun. Kaya lumapit ako.
"Tita, ano po'ng nangyayari?" Di sumagot si Tita. Sumagot lang 'yung doktor..
"Masyado ng malala ang kalagayan niya. Ayaw na niya magpachemo. Kaya malungkot ko'ng sinasabi na bilang na ang mga araw niya.."
*BOOGSH
Nabagsak ko ang mga dala ko. Di ako makapaniwala sa sinabi ng doktor. Ano 'yun? Ganun na lang ba ang lahat? Di ko kaya. Di ko kayang mawala si Marki. Mahal na mahal ko siya. Di ko talaga kaya. :(((
"Marki. Magpakasal na tayo.." Sabi ko sakanya ng mapagdesisyunan ng doktor na iuwi muna siya sa'amin.
"Nababaliw ka na ba? Mamamatay na ko. Iiwanan din kita. Masasaktan lang kita.."
"Pagkakasyahin ko ang mga oras na 'yun para matupad ko ang gusto ko. Ang gusto ko na maging asawa ka. Na magkaanak tayo. Ayaw mo ba nun? Mahal kita. Sobra. Kaya please. Gusto ko'ng magpakasal tayo." Sabi ko habang umiiyak. Tama na 'to. Gusto ko siyang pakasalan. Gusto ko ako ang makasama niya hanggang sa huli.
Ngumiti siya sa'akin. Ang mga ngiting 'yun. Alam ko'ng puno ng pag-asa 'yung mga ngiting 'yun.
---
Pagkatapos ng kasal na 'yun. Iniwan din ako ni Marki makalipas ang isang linggo. Oo, isang linggo kaming mag-asawa ng iwan niya ko. Nang iwan niya kami..
"Mommy!" Salubong sa'akin ng anak ko. Oo, nagka-anak kami ni Marki. Sayang nga lang at di 'yun nalaman ni Marki.
"Oh, Marcine. It's your dad." At tinuro ko sakanya ang puntod ni Marki. Kakauwi lang din namin galing US. Gusto ko kasi munang kalimutan ang sakit. Pero di ko natiis at umuwi na din dito. Nakita ko kay Marcine ang pagtulo ng mga luha niya. Alam niya na ang nangyari sa daddy niya. Kahit 3 years old pa lang 'yan, madali ng makaintindi. Matalino ba? Mana lang sa'amin ni Marki 'yan. :)
"Stop crying Marcine. Happy na ngayon si daddy mo. Lalo na ngayon at nakita ka na niya.." Ngumiti ako. Pero di pa rin tumitigil si Marcine sa pag-iyak. Haaaaaaaaaay. :| Kung gaano kasakit kay Marcine ang pagkawala mo, Marki. Mas masakit 'yun sa'akin.
Mahal na mahal pa din kita, hon. Pero siguro kailangan ko ng tanggapin ang pagkawala mo. Di ko na kasi kayang iiyak pa ang lahat. Ayoko na. Gusto ko ng mabuhay ulit ng normal para sa anak natin. Marki. Hon. Ikaw lang ang nag-iisang mahal ko. Bantayan mo kami ng baby mo, okay?
Payphone..
"Miss, pumirma ka na lang dito. Lagyan mo na din ng address, name at lahat po ng infos diyan." Eto'ng si Ateng. Parang di ako suki dito. Kung makapagbigay ng instructions, WAGAS! Kanina pa 'to eh. HELLO, ATENG! Di mo ko kilala? Halos limang buwan na ko nagpapadala rito oh. HMP.
Kinuha ko naman yung form at finill-up-an na.
*Sulat-sulat.
Ano ulit pangalan ko?
AHHH.
"Alette Labrador.." Ilan taon na ba ako. AHH.
"Chuchu years young." Blah blah.
"Miss, eto na oh." Sabay abot ko sa'kanya ng form. Si Ateng talaga. Di ako matandaan. Psh. Diyan ka na nga. :|
Oh well, as stated above, ako si magandang Alette Labrador. Mayroon ako'ng super bebe/kapatid. Si Colee. At siya yung pinapadalhan ko sa'amin ng pera. Pampaaral niya kasi. Mabait ata ako'ng ate! Tinutulungan ko na ang pamilya ko dahil ako ngayon ay isa ng magiting na guro! Single and I-don't-know if available ako. Priority ko kasi ngayon ang pamilya ko. Mas mahal ko sila kesa sa sarili ko. (Iyak meeeen.) Tama na drama. Kailangan ko pa'ng pumunta sa University para magturo.
---
Haynako. Kapagod. Buti na lang at 3 lang ang tinuruan ko. Kaloka kasi kapag Monday-Thursday, hanggang 7pm ako. Kaya katakot-takot na taxi ako pauwi. Alam niyo naman ang panahon ngayon, kakaiba na. =_________=
Ano'ng oras na ba?
*tingin sa relo.
4:15.
O.o
"4:15?! Syet. Kailangan ko ng tumawag sa'min." Tuwing nagpapadala kasi ako. Kailangan ko tumawag kina Inay para sabihin na kunin na nila yung pera o kaya ay kung napadala na. 4pm kasi lagi ako tumatawag eh. Kapag lumagpas dun, puno na yung Chenes Payphone. Mura kasi dun kapag tumawag ka sa ibang lugar. Kaya dun na din yung nakagawian ko'ng tawagan para sa'kanila, di uso sa'kin cellphone. Ayoko nun. Nakakaloka lang. 4pm nagbubukas 'yun, kaya sana konti pa rin yung tao.
Tumakbo na ko papunta dun. Dala-dala ko yung mga visuals ko. Pati lahat-lahat. Buti na lang at di ko dala laptop ko. Kundi, disaster na 'to sa bigaaaaat. >_<
*takbo.
*takbo
AYUN! Mayroon pa isang bakante. TAKBO TO DA MAAAAAAAAAAAX~
*BOOOOGSH
O.o
O.o
Uwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa~ Yung mga gamit koooooooooo~
Tiningan ko lang yung nakabangga sa'kin. ABA! Di man lang ako tinulungan or mag-sorry man laaaang! >_< Dumiretso lang sa payphone na tinatarget ko! HMP. Peste! =__________=
"Sorry naman kooooyaaaaa~ Nahulog mo na nga gamit ko, di mo man lang ako tulungan at inunahan mo pa ko~ Haneeeep. Salamat talaga koyaaaa. You're the best!" At nagsitinginan sa'kin yung mga tao dun. CARE BEAR ko ba!? Totoo naman eh. =_________=
"Oh di'ba, mga kababayan?! Napaka-gentleman niya! HMP. Nakakahiya naman sa'kanya di'ba?!" At tumingin naman yung mga tao sa lalaki. AYAN. Dapat sa'yo 'yan koyaaaa~ T_T
Pinulot ko na lang yung mga gamit ko. Peste talaga. =_________=
"Ang kapal nung boy. Di man lang niya tinulungan si Ate. Kawawa tuloy."
"Teka, teahcer pa naman ata yung girl. Tsk. Ansama ni kuya."
"Di man lang gentleman, he's so gwapo pa naman."
Narinig siguro ng mokong na 'yun ang mga bulungan at binaba na ang phone. Tumayo naman ako at susunod na ko para tumawag na.
"Hoy! Salamat sa pagbangga mo ah! Salamat talaga koyaaaa~" Sabi ko sa'kanya sabay lakad papuntang payphone.
"You're welcome, panget na guro." O.o
ANUDAW!? Tumingin ako sa'kanya. At nag-smile lang siya. Ay! Ang mokong! Sapakan kami niyan eh! Makikita niya kung sino panget sa'ming dalawa!
"Salamat sa compliment ah! Ikaw ang kauna-unahang tao na nakapagsabi sa'kin niyan!" Sigaw ko sa'kanya. Totoo naman eh! Madami kayang nagsasabing MAGANDA ako! Mga 2. -________- De! Joke lang! Talaga maganda ako! Walang aangal! Sasapatusin ko! >_<
Nakita ko namang ngsitawanan yung mga tao dun. Ay peste. Ayoko na nga dito. Papasok na ko sa loob. Dun na lang ako tatawag. =.=
---
"Aling Chenes, patawag ako ah!" Siya si Aling Chenes. Ang may-ari ng Chenes Payphone.
"Sige lang, Alette. Ikaw pa. Suki ka na dito." At ngumiti naman ako.
"Salamat, Aling Chenes! I really love your name~" Ang cuuuute naman kasi di'ba?! Chenes. Parang yung sa mga bakla. CHENES. CHEVERLOO. Hahaha~
"Ikaw talaga. May naka-away ka daw sa labas. Suki ko rin 'yun." Okaaaay. May pakpak nga ang balita. Ang bilis. Pinaalala naman ni Aling Chenes. Ayoko na nga. Di ko na love yung name niya! >_<
"Nako. Wala ako'ng pake dun Aling Chenes. Sige na po. Tatawag na ko. Hinihintay na ko ng maganda ko'ng kapatid." Tumango naman si Aling Chenes. At dumiretso na ko sa isang station ng payphone.
*TUUUUUUUUUUUUUUUUT
*KRIIIIIIIING
"ATE ALETTE! STATUUUUUUUUUE? ATE! ATE~ I miss yooooooooou." Pambungad sa'kin ni Colee. Ayan. Ganyan talaga siya. Inuunahan sumagot si Inay. Pano ba naman. Excited 'yan sa pagkwento sa'kin. Lahat kasi kinukwento niya sa'kin. Kahit lovelife niya. Oo, lakas maka-PBB Teens to'ng kapatid ko eh. Di ata ako nagmana sa'kanya. :D
"Ako nga 'to, bebe. I miss you moooore. Kamusta na kayo diyan? Asan si Inay? Si Itay?" Tanong ko naman.
"Nako, ate. Si Inay, namamalengke pa. Tapos didiretso na ata siya dun sa pinagkukuhanan niya ng perang pinapadala mo. Si Itay naman pinatawag ni Mang Badong. At ako naman. Hinihintay na tumawag ka. Kasi may kekwento ko sa'yo! Madami! Mga 20!" Ang bibo lang ne'tong kapatid ko. Mana-mana lang 'yan! Ganyan ang ate eh. Kaya ayan siya. Haha.
"20? Ang dami nun bebe. Baka abutin tayo dito hanggang bukas. Yung importante na lang muna, oke?" Pero alam ko namang di niya mabibilang yung mga kwento niya. Sa sobrang dami, di lang 20 'yun! Kaya uunahan ko na siya. Wahahaha. Abutin pa kami ng siyam-siyam dito.
"Oke! Ayun. Kasi ano. HAHA. Si Kemerooot. Ayun. Whaahha~" Kapag ganito. Naiintindihan ko siya. Pbb Teens nanaman ang kapatid ko. Kinikilig 'yan. Obvious naman di'ba?
"Bebe. Ba't ba ang bait-bait mo? Sinaktan ka na nga ng tao, tapos ayan. Pumayag ka na maging close ulit kayo. Kahit alam mo'ng mali." Si Kemeroot kasi. Yung dakilang ex niya na sinaktan lang siya. Odi'ba? Pbb Teens? :D
"Eh. Ate naman. Ewan ko eh. Saka, okay lang 'yun! Ayoko naman forever strangers kami. Ayoko nun. Di ko kaya. Atska, alam ko naman kasi yung limitations ko eh. At alam ko'ng wala na talaga. " Oke. Seryoso nanaman po ang kapatid ko. Psh. Gusto ko makita yung mokong na 'yun! Papasalvage ko! Kitams. Ayan ang nangyari sa bibo ko'ng kapatid. Dahil sa'kanya natuto na siyang magseryoso! >_<
"Haaaay. Basta bebe. Sana bear in your mind 'yung mga sinabi ko sa'yo dati ah? Atsaka, aral ka muna ah! Para sumunod ka na dito sa'kin, pati sila Inay? Oke?"
"Opkooors ate ko! Alam ko 'yan! Gusto ko na rin makasama ka. Lahat kami. Gusto ko na 'yun! 2 years na lang ate! Pupunta na kami diyan!" Ayan na po. Bibo nanaman siya. :D Narinig ko naman na kumalampag yung pinto. For sure si Inay 'yun.
"Oh, bigay mo na kay Inay yung phone." At binigay na niya. "Inaaaaaay~"
"Ikaw talaga. Oh, okay ka lang diyan? Natanggap ko na yung pera. Salamat anak ah!"
"Nako. Mother dear. Okay lang 'yun! Mahal ko kaya kayo. Ingat kayo palagi ah!"
"Kami din anak. Mahal ka namin. Kaya magingat ka din. Sige na. Next time ka ulit tumawag. Mag-gagabi na."
"Sige po, nay. Payakap na lang po ako kina Colee at Itay." Hayyy. Mas lalo ko tuloy silang na-miss. T___T
Nagbayad na ko kay Aling Chenes. At nagpaalam na ko para umuwi.
---
"Ganun na lang ba? Pumunta ka lang dito para sabihin 'yan?!"
"Oo. Ayoko na, Miko. Sadyang di ko na kaya. Ang layo natin sa isa't isa eh."
"Kung di naman ako nag-aaral susundan kita eh. Pero tiis lang. Kaya naman natin di'ba?"
"No. Nakapagdesisyon na ko. Paalam na."
At umiyak naman yung lalaki. Oh well, kung akala niyo nanunuod ako ng pelikula. Pwes, HINDI. Totoo 'to. Nasa harap ko. Kaso nkatalikod sila sa'kin. Psh. Ang drama. -_________- Pero kawawa naman yung lalaki. Hmp. For sure may iba lang na gusto yung babae kaya ganun eh. Oh well, ayoko mangealam. Di ko alam kwento nila.
Napaharap naman sa'kin yung lalaki. Wait lang. Kilala ko 'to ah? =_____________=
TAMAAAAAAAAA~
Siya yung lalaki kanina sa Payphone! HMP. Tama lang sa'yo na iwanan ka ng gf mo!
"Ikaw?" Sabi niya. Ako? Ano ako? Tao ako. Alien ka ata eh.
"Ah eh. Bakit? Pauwi lang ako. Di kita papakealaman. Excuuuse me pooooowshhh~" Pero fail, Hinawakan niya ang braso ko.
"Ikaw may kasalanan." O.o WHAT!? Looord. Ano po'ng ginawa ko at ako ang sinisisi ng mokong na 'to!
"Ba't ako!? Dadaan lang naman ako ah! Ano'ng kasalanan ko duuun~" Aalis na sana ako pero nakalimutan ko'ng hawak niya pala yung braso ko.
"Narinig niya lahat ng sinigaw mo kanina!" ABA?! Makasigaw siya sa beauty ko wagas ah! Ano naman kasalanan ko dun! Kasalanan ko ba'ng marinig niya?! Ay, peste. Sapakin ko 'to eh! Totoo naman ung sinabi ko ah!
"Excuuuse meee~ FYI. Ano ba'ng pake ko sa'inyo. Di ko makontrol bibig ko kasi yun naman talaga ang totoo. Atsaka, talagang maririnig niya 'yun kasi may tainga siya. Saka, pwede ba~ Bitawan mo ang panget na guro na sinasabi mo! Umalis ka na! Chupiiii~" Pero imbis na bitawan niya ko. Lumuhod pa siya sa harap ko.
"Di ko kayang iwan niya ko. Please. Tulungan mo ko." Aba! Ni hindi ko nga siya kilala eh. Hindi kami CLOSE! Ba't ko siya tutulungan! Ay, peste. Maka-alis na nga!
"Sorry. Mag-emo ka na lang. Pero wag mo ko idamay. Di kita kilala. Uuwi na ko." Di na siya pumalag. At umuwi na ko.
---
Pumunta na ko ng university para magturo. Gurabeh. Naalala ko pa din yung lalaki'ng 'yun. Ano kaya nangyari dun nung iniwan ko? Ay este. Erase. Erase.
"Hi ma'am panget!" Ay panget! Anebe 'to! Biglang sumusulpot! Sino pa ba? Alam niyo na 'yan!
"Panget ka diyan. Di ka ba marunong rumespeto ng isang guro? Umalis ka na diyan. Papasok pa ko."
"Eh, magiging guro na din ako eh. Konti na lang. Mga 5 buwan." As if namang tinatanong ko di'baaaaa? :|
"Oh edi pagbutihan mo! Diyan ka na!" At naglakad ako paalis.
"Kita tayo sa payphone! Pwede po ba?"
Di ako nagresponse. Anebeng pake niya? HMP. Feeling close.
Pero. Bakit naman siya makikipagkita?
Ay, erase. Erase.
THE NEXT DAY. 4pm
Pupunta na ko sa Payphone. Di ako sumipot dun sa sinasabi ng mokong na 'yun. At ngayon pupunta ako dun dahil tatawag ulit ako kina Colee. May pinadala kasi ako'ng pamproject ng maganda ko'ng kapatid eh.
"Uy. Ba't wala ka kahapon?" Kabute~ Sulpot ng sulpot!
Di ko siya sinagot. Nagpatuloy lang ako sa paglakad ko. "Miss Alette~" Ay tekwa! Pano niya nalaman pangalan ko?! "Ako si Miko. Soon to be guro like yooou. Sorry nga pala nung isang araw. Di ako nakapag-sorry di'ba?" Napatingin lang ako sa'kanya. Looord. Ano po ba'ng nakain niya?!
"Sorry din kung tinawag kitang panget. Ang totoo. Di ka naman talaga panget eh. Ang ganda mo kaya. Kung student pa lang ako. Gusto ko ikaw teacher ko." Teka? Ako ba kausap ng Miko na 'to? Natatakot na ko. Ba't bumait?
"Titingin ka lang ba? Di ka magsasalita?" Tumingin ako sa paligid ko.
"Ako ba talaga ang kausap mo?" At ngumiti naman siya. ANG TEKWA! Ba't ganun. Ba't biglang dumugdug yung puso ko! Langya ka, Alette. Ngiti lang 'yan!
"Ikaw nga po. Miss Alette! Friends?" At sabay nakipaghand-shake sa'kanya. Uh-oh. Totoo? Yung seryoso? Nakipag-friends ako sa mokong na 'to?!
---
Ang kinaiinisan ko. Ayun. Ehem. Ehem. Friend ko na. It's been 5 months na ganito kami. Minsan napunta siya sa apartment ko para mangulo o kaya naman ay magpaturo. Tapos lagi kaming nagkikita sa Chenes Payphone. Nakausap na din siya ni Colee. At ang bebe ko. Makatukso sa'kin, wagas. Nagpe-pray daw siya na makakita ako ng guy for me at sinagot naman daw ang prayer niya. Ang bibo noh? Pero ewan ko. Sa tingin ko nga nakiki-PBB Teens na din ako. Oo na. Gusto ko na ang mokong. Linta.
"Alette! Tingan mo. Parehas na tayong guro! At parehas pa ng university!" Antekwa ka Miko. Pinapalapit mo talaga tayo sa isa't isa.
"Ewan ko sa'yo, Miko. Gusto mo lang ako'ng makasama na lagi eh." Pabiro ko sa'kanya.
"Oo nga. Pinilit ko talaga para magkasama tayo!" Sabay akbay niya sa'kin. Antekwa. Namumula akoooooooo~ :"""""">
"Alette. Punta ka ng payphone mamaya ah! Kita kits!" At sabay alis niya. Mygahd. Buti na lang. Baka mapaso pa siya sa init ko. Uwaaa.
---
Chenes Payphone.
Ba't walang katao-tao? 4:30 na? Di'ba punuan dito?
*KRIIIIIIIIIIIING
Hala. May tumatawag. Sasagutin ko ba? Asan ba si Aling Chenes?
*KRIIIIIIIIIIING
Ayan nanaman. Ay, bahala na nga. Sasagutin ko na.
"Hello?"
"Naalala mo nung nagunahan tayo sa station ng payphone na 'to? Ayun ang kauna-unahang pagkakataon na nakita ko ang kagandahan mo. Pero di kita tinulungan nun dahil kailangan ko'ng tawagan ang girlfriend ko. Tapos sinabihan pa kita ng panget dahil mukhang ang sarap mo'ng asarin nun. Lalo ka atang gumaganda nun."
Napangiti na lang ako. Peste ka. Pinaalala mo pa. :D
"Tapos nun. Nakita mo ko'ng naheartbreak. Humingi ako ng tulong sa'yo. Pero inignore mo lang. Pero naisip ko nun. Tama lang siguro 'yun. Kasi di ako nagsorry, di kita tinulungan at di man lang kita kilala."
OHEMGEE. Am I dreaming? O.o
"Di ka nawala sa isip ko nun. Ang tanga ko kasi napaka walangya ko. Iniwan ako ng gf ko kasi may iba na pala siya. At inignore ko naman ang isang tulad mo."
Ang galing ko talagang manghuhula. Sabi ko na nga ba eh! XD
"Napapangiti mo ko kapag naalala kita. Kaya the next day. Nagsorry at nagpakilala na ko sa'yo. Gusto ko ng makipagfriends sa'yo. Dahil sa'yo kaya nakalimutan ko'ng heartbroken pala ako."
SYETE. Bawal 'to. Kinikilig ako. :"""""""""">
"Natuwa ako nung maging friends na tayo. At niyaya kita nun sa payphone. Pero di mo ko sinipot."
Rinig sa boses niya ang pagkalungkot. Bakit? Ano ba ang mangayayri nun?
"Matagal ko na sana to'ng ginawa. Pero dahil sa di mo ko sinipot. Inisip ko na baka di pa 'yun yung time. Eh ngayon, pumunta ka naman, kaya alam ko'ng eto na talaga. Dahil sa payphone. Kaya kita nakilala. Kaya kita napansin. Kaya kita naisip. At ang dahilan kung paano mo ko napaibig.."
:"""""""">
"Alette. Pwede na ba? More than friends? Mahal na kita. Mahal ka na ng mokong na 'to. Humarap ka na dito. Baka sabihin nila ngumingiti ka diyan dagil sa phone eh."
At humarap naman ako.
"Oh ano? Ano na? Ayos ba?" Eto talagang mokong na 'to oh.
"Ikaw ah. Ba't ganyan ka! Haha. Mahal ka na din ng panget na 'to, mokong!" At dahil dun niyakap niya ko.
PBB TEENS? Ay, linta. Wala na 'yun sa linya ko. HALER! 23 years old na ko. Di na ko Teen! Oh well, magpapasalamat ba ko kay Aling Chenes at maging sa payphone niya? Dito ko kasi nakilala ang mokong na 'to eh! :DD
Kinuha ko naman yung form at finill-up-an na.
*Sulat-sulat.
Ano ulit pangalan ko?
AHHH.
"Alette Labrador.." Ilan taon na ba ako. AHH.
"Chuchu years young." Blah blah.
"Miss, eto na oh." Sabay abot ko sa'kanya ng form. Si Ateng talaga. Di ako matandaan. Psh. Diyan ka na nga. :|
Oh well, as stated above, ako si magandang Alette Labrador. Mayroon ako'ng super bebe/kapatid. Si Colee. At siya yung pinapadalhan ko sa'amin ng pera. Pampaaral niya kasi. Mabait ata ako'ng ate! Tinutulungan ko na ang pamilya ko dahil ako ngayon ay isa ng magiting na guro! Single and I-don't-know if available ako. Priority ko kasi ngayon ang pamilya ko. Mas mahal ko sila kesa sa sarili ko. (Iyak meeeen.) Tama na drama. Kailangan ko pa'ng pumunta sa University para magturo.
---
Haynako. Kapagod. Buti na lang at 3 lang ang tinuruan ko. Kaloka kasi kapag Monday-Thursday, hanggang 7pm ako. Kaya katakot-takot na taxi ako pauwi. Alam niyo naman ang panahon ngayon, kakaiba na. =_________=
Ano'ng oras na ba?
*tingin sa relo.
4:15.
O.o
"4:15?! Syet. Kailangan ko ng tumawag sa'min." Tuwing nagpapadala kasi ako. Kailangan ko tumawag kina Inay para sabihin na kunin na nila yung pera o kaya ay kung napadala na. 4pm kasi lagi ako tumatawag eh. Kapag lumagpas dun, puno na yung Chenes Payphone. Mura kasi dun kapag tumawag ka sa ibang lugar. Kaya dun na din yung nakagawian ko'ng tawagan para sa'kanila, di uso sa'kin cellphone. Ayoko nun. Nakakaloka lang. 4pm nagbubukas 'yun, kaya sana konti pa rin yung tao.
Tumakbo na ko papunta dun. Dala-dala ko yung mga visuals ko. Pati lahat-lahat. Buti na lang at di ko dala laptop ko. Kundi, disaster na 'to sa bigaaaaat. >_<
*takbo.
*takbo
AYUN! Mayroon pa isang bakante. TAKBO TO DA MAAAAAAAAAAAX~
*BOOOOGSH
O.o
O.o
Uwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa~ Yung mga gamit koooooooooo~
Tiningan ko lang yung nakabangga sa'kin. ABA! Di man lang ako tinulungan or mag-sorry man laaaang! >_< Dumiretso lang sa payphone na tinatarget ko! HMP. Peste! =__________=
"Sorry naman kooooyaaaaa~ Nahulog mo na nga gamit ko, di mo man lang ako tulungan at inunahan mo pa ko~ Haneeeep. Salamat talaga koyaaaa. You're the best!" At nagsitinginan sa'kin yung mga tao dun. CARE BEAR ko ba!? Totoo naman eh. =_________=
"Oh di'ba, mga kababayan?! Napaka-gentleman niya! HMP. Nakakahiya naman sa'kanya di'ba?!" At tumingin naman yung mga tao sa lalaki. AYAN. Dapat sa'yo 'yan koyaaaa~ T_T
Pinulot ko na lang yung mga gamit ko. Peste talaga. =_________=
"Ang kapal nung boy. Di man lang niya tinulungan si Ate. Kawawa tuloy."
"Teka, teahcer pa naman ata yung girl. Tsk. Ansama ni kuya."
"Di man lang gentleman, he's so gwapo pa naman."
Narinig siguro ng mokong na 'yun ang mga bulungan at binaba na ang phone. Tumayo naman ako at susunod na ko para tumawag na.
"Hoy! Salamat sa pagbangga mo ah! Salamat talaga koyaaaa~" Sabi ko sa'kanya sabay lakad papuntang payphone.
"You're welcome, panget na guro." O.o
ANUDAW!? Tumingin ako sa'kanya. At nag-smile lang siya. Ay! Ang mokong! Sapakan kami niyan eh! Makikita niya kung sino panget sa'ming dalawa!
"Salamat sa compliment ah! Ikaw ang kauna-unahang tao na nakapagsabi sa'kin niyan!" Sigaw ko sa'kanya. Totoo naman eh! Madami kayang nagsasabing MAGANDA ako! Mga 2. -________- De! Joke lang! Talaga maganda ako! Walang aangal! Sasapatusin ko! >_<
Nakita ko namang ngsitawanan yung mga tao dun. Ay peste. Ayoko na nga dito. Papasok na ko sa loob. Dun na lang ako tatawag. =.=
---
"Aling Chenes, patawag ako ah!" Siya si Aling Chenes. Ang may-ari ng Chenes Payphone.
"Sige lang, Alette. Ikaw pa. Suki ka na dito." At ngumiti naman ako.
"Salamat, Aling Chenes! I really love your name~" Ang cuuuute naman kasi di'ba?! Chenes. Parang yung sa mga bakla. CHENES. CHEVERLOO. Hahaha~
"Ikaw talaga. May naka-away ka daw sa labas. Suki ko rin 'yun." Okaaaay. May pakpak nga ang balita. Ang bilis. Pinaalala naman ni Aling Chenes. Ayoko na nga. Di ko na love yung name niya! >_<
"Nako. Wala ako'ng pake dun Aling Chenes. Sige na po. Tatawag na ko. Hinihintay na ko ng maganda ko'ng kapatid." Tumango naman si Aling Chenes. At dumiretso na ko sa isang station ng payphone.
*TUUUUUUUUUUUUUUUUT
*KRIIIIIIIING
"ATE ALETTE! STATUUUUUUUUUE? ATE! ATE~ I miss yooooooooou." Pambungad sa'kin ni Colee. Ayan. Ganyan talaga siya. Inuunahan sumagot si Inay. Pano ba naman. Excited 'yan sa pagkwento sa'kin. Lahat kasi kinukwento niya sa'kin. Kahit lovelife niya. Oo, lakas maka-PBB Teens to'ng kapatid ko eh. Di ata ako nagmana sa'kanya. :D
"Ako nga 'to, bebe. I miss you moooore. Kamusta na kayo diyan? Asan si Inay? Si Itay?" Tanong ko naman.
"Nako, ate. Si Inay, namamalengke pa. Tapos didiretso na ata siya dun sa pinagkukuhanan niya ng perang pinapadala mo. Si Itay naman pinatawag ni Mang Badong. At ako naman. Hinihintay na tumawag ka. Kasi may kekwento ko sa'yo! Madami! Mga 20!" Ang bibo lang ne'tong kapatid ko. Mana-mana lang 'yan! Ganyan ang ate eh. Kaya ayan siya. Haha.
"20? Ang dami nun bebe. Baka abutin tayo dito hanggang bukas. Yung importante na lang muna, oke?" Pero alam ko namang di niya mabibilang yung mga kwento niya. Sa sobrang dami, di lang 20 'yun! Kaya uunahan ko na siya. Wahahaha. Abutin pa kami ng siyam-siyam dito.
"Oke! Ayun. Kasi ano. HAHA. Si Kemerooot. Ayun. Whaahha~" Kapag ganito. Naiintindihan ko siya. Pbb Teens nanaman ang kapatid ko. Kinikilig 'yan. Obvious naman di'ba?
"Bebe. Ba't ba ang bait-bait mo? Sinaktan ka na nga ng tao, tapos ayan. Pumayag ka na maging close ulit kayo. Kahit alam mo'ng mali." Si Kemeroot kasi. Yung dakilang ex niya na sinaktan lang siya. Odi'ba? Pbb Teens? :D
"Eh. Ate naman. Ewan ko eh. Saka, okay lang 'yun! Ayoko naman forever strangers kami. Ayoko nun. Di ko kaya. Atska, alam ko naman kasi yung limitations ko eh. At alam ko'ng wala na talaga. " Oke. Seryoso nanaman po ang kapatid ko. Psh. Gusto ko makita yung mokong na 'yun! Papasalvage ko! Kitams. Ayan ang nangyari sa bibo ko'ng kapatid. Dahil sa'kanya natuto na siyang magseryoso! >_<
"Haaaay. Basta bebe. Sana bear in your mind 'yung mga sinabi ko sa'yo dati ah? Atsaka, aral ka muna ah! Para sumunod ka na dito sa'kin, pati sila Inay? Oke?"
"Opkooors ate ko! Alam ko 'yan! Gusto ko na rin makasama ka. Lahat kami. Gusto ko na 'yun! 2 years na lang ate! Pupunta na kami diyan!" Ayan na po. Bibo nanaman siya. :D Narinig ko naman na kumalampag yung pinto. For sure si Inay 'yun.
"Oh, bigay mo na kay Inay yung phone." At binigay na niya. "Inaaaaaay~"
"Ikaw talaga. Oh, okay ka lang diyan? Natanggap ko na yung pera. Salamat anak ah!"
"Nako. Mother dear. Okay lang 'yun! Mahal ko kaya kayo. Ingat kayo palagi ah!"
"Kami din anak. Mahal ka namin. Kaya magingat ka din. Sige na. Next time ka ulit tumawag. Mag-gagabi na."
"Sige po, nay. Payakap na lang po ako kina Colee at Itay." Hayyy. Mas lalo ko tuloy silang na-miss. T___T
Nagbayad na ko kay Aling Chenes. At nagpaalam na ko para umuwi.
---
"Ganun na lang ba? Pumunta ka lang dito para sabihin 'yan?!"
"Oo. Ayoko na, Miko. Sadyang di ko na kaya. Ang layo natin sa isa't isa eh."
"Kung di naman ako nag-aaral susundan kita eh. Pero tiis lang. Kaya naman natin di'ba?"
"No. Nakapagdesisyon na ko. Paalam na."
At umiyak naman yung lalaki. Oh well, kung akala niyo nanunuod ako ng pelikula. Pwes, HINDI. Totoo 'to. Nasa harap ko. Kaso nkatalikod sila sa'kin. Psh. Ang drama. -_________- Pero kawawa naman yung lalaki. Hmp. For sure may iba lang na gusto yung babae kaya ganun eh. Oh well, ayoko mangealam. Di ko alam kwento nila.
Napaharap naman sa'kin yung lalaki. Wait lang. Kilala ko 'to ah? =_____________=
TAMAAAAAAAAA~
Siya yung lalaki kanina sa Payphone! HMP. Tama lang sa'yo na iwanan ka ng gf mo!
"Ikaw?" Sabi niya. Ako? Ano ako? Tao ako. Alien ka ata eh.
"Ah eh. Bakit? Pauwi lang ako. Di kita papakealaman. Excuuuse me pooooowshhh~" Pero fail, Hinawakan niya ang braso ko.
"Ikaw may kasalanan." O.o WHAT!? Looord. Ano po'ng ginawa ko at ako ang sinisisi ng mokong na 'to!
"Ba't ako!? Dadaan lang naman ako ah! Ano'ng kasalanan ko duuun~" Aalis na sana ako pero nakalimutan ko'ng hawak niya pala yung braso ko.
"Narinig niya lahat ng sinigaw mo kanina!" ABA?! Makasigaw siya sa beauty ko wagas ah! Ano naman kasalanan ko dun! Kasalanan ko ba'ng marinig niya?! Ay, peste. Sapakin ko 'to eh! Totoo naman ung sinabi ko ah!
"Excuuuse meee~ FYI. Ano ba'ng pake ko sa'inyo. Di ko makontrol bibig ko kasi yun naman talaga ang totoo. Atsaka, talagang maririnig niya 'yun kasi may tainga siya. Saka, pwede ba~ Bitawan mo ang panget na guro na sinasabi mo! Umalis ka na! Chupiiii~" Pero imbis na bitawan niya ko. Lumuhod pa siya sa harap ko.
"Di ko kayang iwan niya ko. Please. Tulungan mo ko." Aba! Ni hindi ko nga siya kilala eh. Hindi kami CLOSE! Ba't ko siya tutulungan! Ay, peste. Maka-alis na nga!
"Sorry. Mag-emo ka na lang. Pero wag mo ko idamay. Di kita kilala. Uuwi na ko." Di na siya pumalag. At umuwi na ko.
---
Pumunta na ko ng university para magturo. Gurabeh. Naalala ko pa din yung lalaki'ng 'yun. Ano kaya nangyari dun nung iniwan ko? Ay este. Erase. Erase.
"Hi ma'am panget!" Ay panget! Anebe 'to! Biglang sumusulpot! Sino pa ba? Alam niyo na 'yan!
"Panget ka diyan. Di ka ba marunong rumespeto ng isang guro? Umalis ka na diyan. Papasok pa ko."
"Eh, magiging guro na din ako eh. Konti na lang. Mga 5 buwan." As if namang tinatanong ko di'baaaaa? :|
"Oh edi pagbutihan mo! Diyan ka na!" At naglakad ako paalis.
"Kita tayo sa payphone! Pwede po ba?"
Di ako nagresponse. Anebeng pake niya? HMP. Feeling close.
Pero. Bakit naman siya makikipagkita?
Ay, erase. Erase.
THE NEXT DAY. 4pm
Pupunta na ko sa Payphone. Di ako sumipot dun sa sinasabi ng mokong na 'yun. At ngayon pupunta ako dun dahil tatawag ulit ako kina Colee. May pinadala kasi ako'ng pamproject ng maganda ko'ng kapatid eh.
"Uy. Ba't wala ka kahapon?" Kabute~ Sulpot ng sulpot!
Di ko siya sinagot. Nagpatuloy lang ako sa paglakad ko. "Miss Alette~" Ay tekwa! Pano niya nalaman pangalan ko?! "Ako si Miko. Soon to be guro like yooou. Sorry nga pala nung isang araw. Di ako nakapag-sorry di'ba?" Napatingin lang ako sa'kanya. Looord. Ano po ba'ng nakain niya?!
"Sorry din kung tinawag kitang panget. Ang totoo. Di ka naman talaga panget eh. Ang ganda mo kaya. Kung student pa lang ako. Gusto ko ikaw teacher ko." Teka? Ako ba kausap ng Miko na 'to? Natatakot na ko. Ba't bumait?
"Titingin ka lang ba? Di ka magsasalita?" Tumingin ako sa paligid ko.
"Ako ba talaga ang kausap mo?" At ngumiti naman siya. ANG TEKWA! Ba't ganun. Ba't biglang dumugdug yung puso ko! Langya ka, Alette. Ngiti lang 'yan!
"Ikaw nga po. Miss Alette! Friends?" At sabay nakipaghand-shake sa'kanya. Uh-oh. Totoo? Yung seryoso? Nakipag-friends ako sa mokong na 'to?!
---
Ang kinaiinisan ko. Ayun. Ehem. Ehem. Friend ko na. It's been 5 months na ganito kami. Minsan napunta siya sa apartment ko para mangulo o kaya naman ay magpaturo. Tapos lagi kaming nagkikita sa Chenes Payphone. Nakausap na din siya ni Colee. At ang bebe ko. Makatukso sa'kin, wagas. Nagpe-pray daw siya na makakita ako ng guy for me at sinagot naman daw ang prayer niya. Ang bibo noh? Pero ewan ko. Sa tingin ko nga nakiki-PBB Teens na din ako. Oo na. Gusto ko na ang mokong. Linta.
"Alette! Tingan mo. Parehas na tayong guro! At parehas pa ng university!" Antekwa ka Miko. Pinapalapit mo talaga tayo sa isa't isa.
"Ewan ko sa'yo, Miko. Gusto mo lang ako'ng makasama na lagi eh." Pabiro ko sa'kanya.
"Oo nga. Pinilit ko talaga para magkasama tayo!" Sabay akbay niya sa'kin. Antekwa. Namumula akoooooooo~ :"""""">
"Alette. Punta ka ng payphone mamaya ah! Kita kits!" At sabay alis niya. Mygahd. Buti na lang. Baka mapaso pa siya sa init ko. Uwaaa.
---
Chenes Payphone.
Ba't walang katao-tao? 4:30 na? Di'ba punuan dito?
*KRIIIIIIIIIIIING
Hala. May tumatawag. Sasagutin ko ba? Asan ba si Aling Chenes?
*KRIIIIIIIIIIING
Ayan nanaman. Ay, bahala na nga. Sasagutin ko na.
"Hello?"
"Naalala mo nung nagunahan tayo sa station ng payphone na 'to? Ayun ang kauna-unahang pagkakataon na nakita ko ang kagandahan mo. Pero di kita tinulungan nun dahil kailangan ko'ng tawagan ang girlfriend ko. Tapos sinabihan pa kita ng panget dahil mukhang ang sarap mo'ng asarin nun. Lalo ka atang gumaganda nun."
Napangiti na lang ako. Peste ka. Pinaalala mo pa. :D
"Tapos nun. Nakita mo ko'ng naheartbreak. Humingi ako ng tulong sa'yo. Pero inignore mo lang. Pero naisip ko nun. Tama lang siguro 'yun. Kasi di ako nagsorry, di kita tinulungan at di man lang kita kilala."
OHEMGEE. Am I dreaming? O.o
"Di ka nawala sa isip ko nun. Ang tanga ko kasi napaka walangya ko. Iniwan ako ng gf ko kasi may iba na pala siya. At inignore ko naman ang isang tulad mo."
Ang galing ko talagang manghuhula. Sabi ko na nga ba eh! XD
"Napapangiti mo ko kapag naalala kita. Kaya the next day. Nagsorry at nagpakilala na ko sa'yo. Gusto ko ng makipagfriends sa'yo. Dahil sa'yo kaya nakalimutan ko'ng heartbroken pala ako."
SYETE. Bawal 'to. Kinikilig ako. :"""""""""">
"Natuwa ako nung maging friends na tayo. At niyaya kita nun sa payphone. Pero di mo ko sinipot."
Rinig sa boses niya ang pagkalungkot. Bakit? Ano ba ang mangayayri nun?
"Matagal ko na sana to'ng ginawa. Pero dahil sa di mo ko sinipot. Inisip ko na baka di pa 'yun yung time. Eh ngayon, pumunta ka naman, kaya alam ko'ng eto na talaga. Dahil sa payphone. Kaya kita nakilala. Kaya kita napansin. Kaya kita naisip. At ang dahilan kung paano mo ko napaibig.."
:"""""""">
"Alette. Pwede na ba? More than friends? Mahal na kita. Mahal ka na ng mokong na 'to. Humarap ka na dito. Baka sabihin nila ngumingiti ka diyan dagil sa phone eh."
At humarap naman ako.
"Oh ano? Ano na? Ayos ba?" Eto talagang mokong na 'to oh.
"Ikaw ah. Ba't ganyan ka! Haha. Mahal ka na din ng panget na 'to, mokong!" At dahil dun niyakap niya ko.
PBB TEENS? Ay, linta. Wala na 'yun sa linya ko. HALER! 23 years old na ko. Di na ko Teen! Oh well, magpapasalamat ba ko kay Aling Chenes at maging sa payphone niya? Dito ko kasi nakilala ang mokong na 'to eh! :DD
I Won't Give Up..
Pagsuko?
Wala 'yan sa vocabulary ko.
Mahal ko siya.
Ay hindi.
Mahal na mahal ko siya..
Kaya kahit ano man ang mangyari, tumutol man ang lahat, dumaan man ang bagyo, madami ma'ng sumagabal o isugal ko man ang lahat,
Mamahalin ko pa rin siya, at hindi ako titigil na gawin 'yun. Kahit paulit-ulit pa..
---
"Nako. Alam ko na ya'ng style mo. Baguhin mo na nga!" Sabi ko kay Ken. Ang bespren ko. Ang kapatid ko. Ang kuya ko. Ang tatay ko. At ang..
taong pinakamamahal ko..
"Haaaay. Ayoko na, Kass. Suko na ko." Sabay akbay niya sa'kin.
Nilapag ko naman sa mesa ang binabasa ko'ng aklat at tumingin sa'kanya. "Pag-suko. Alam mo namang ayoko'ng marinig yung word na 'yan di'ba?"
"Oo nga pala! Galit ka sa word na 'yun! Tapos ikaw pa yung tipo ng babae na di sumusuko! Saludo ako sa'yo, Kass!" Sabay salute niya sa'kin. OO NA, KEN. Ako na yung di sumusuko. Ako na talaga. Kaya nga hanggang ngayon, ikaw pa rin ang mahal ko eh.
Naging kami na ni Ken. OO, inaamin ko, AKO ang may kasalanan kung bakit di nag-work ang relationship namin noon. Siguro nga, napaka-childish ko pa nun. Tapos, sa panahong hinahanap at kailangan ko siya, eh ibang tao ang nakita ko. Kaya siguro, na-inlove ako sa iba nun..
At dun. Nag-break kami ni Ken..
Hindi rin naman naging kami nung taong kina-inlove-an ko nun. Kasi..napag-isip isip ko na. Mali. Maling-mali. Gusto ko makipagbalikan nun kay Ken. Pero wala din. Wala pa ring nangyari.
At dahil nga sa relasyong hindi na pwede pa'ng ibalik..
eto kami..Naging magkaibigan na lamang..
Pero hanggang ngayon,
di pa rin sumusuko ang puso ko'ng umasa. Umasa na balang araw. Babalik kami. Babalik ang relasyon namin ni Ken. At alam ko, sa araw na 'yun. Hindi ko hahayaan ang sarili ko'ng magkamali ulit. Ayoko. Hindi na. Ayoko na ulit mangyari 'yun..
"HOY!"
"Ay, takte!?"
"Nagda-daydream ka nanaman. Nako. Nako. Napapala mo sa kakabasa ng novels eh."
"Ano'ng masama dun? Nako. Tumigil ka rin diyan sa ka-emehan mo Ken ah! Ang sabi ko naman kasi sa'yo, huwag na kay Reen. Ayaw ka nga ng tao di'ba? Bakit mo pa pinagpipilitan yung sarili mo? Madami pa'ng iba diyan, Ken. Promise."
"Alam mo..Ang labo mo rin talaga noh? Tama lang na may salamin ka, ang labo mo talaga, Kass."
"Ano nanaman 'yun, Ken Gomez?! Bakit ako pa ang naging malabo, aber?"
"Eto ah. Kanina lang. Pinapagalitan mo ko kasi nasabi ko 'yung PAGSUKO. Eh ba't ngayon, parang pinapasuko mo ko? ANG LABO MO 'TOL!" Sabay gulo niya sa buhok ko.
"Ah. Eh. Ganito kasi 'yun, pare. Hindi ka lang susuko kung alam mo'ng may pag-asa pa. Yung tipong konting tiis na lang eh ayan na't makukuha mo na. Pero iba sa'yo pare eh. Napagisip-isip ko ah, na AYAW sa'yo ni Reen. Simula't sapol wala talaga siya'ng interes sa'yo. ZERO. NEGATIVE. WALA. AS IN.. WALA. Kaya't bakit ka pa gagawa ng effort kung lahat ng iyon masasayang na lang di'ba? Kung sa iba mo ginawa 'yan, baka nasuklian pa 'yan.." Tahimik naman si Ken matapos ko'ng sabihin 'yun.
*tahimik.
"AH BASTA. AYOKO SUMUKO KAY REEN. >_____<"
"HAY NAKO, KEN. BAHALA KA NA DIYAN...
Bakit kasi hindi na lang tayo ulit eh.." Sabay paglayo ko sa'kanya.
"Ano'ng sinabi mo sa dulo, Kass?"
"AH. EH. WA-WALA! Ang sabi ko, pupunta na lang ako ng library. Dun ako mag-aaral. Sige, bye!" At tumakbo na ko paakyat sa library.
---
"Kassyyy~"
"Sabi ko naman sa'yo di'ba? Kass ang pangalan ko. Hindi Kassy."
"Eh. Sorry na! Sanay na ko eh."
"Di'bale. Ano nga pala ang sadya mo?"
"NOSEBLEED DRE? Hindi, joke lang. Eh kasi, yung bespren mo.." Pagkasabi niya nun, tinanggal ko ang salamin ko at tumayo.
"ANO?! ANO NANGYARI KAY KEN?! ASAN SIYA?"
"OA lang? Nako nako. Andun sa likod ng gym. Nagwawala. Ikaw lang ang hinahanap niya. Puntahan mo na.." Niligpit ko ang mga gamit ko. At pagkatapos ay tumakbo na papunta sa likod ng gym..
---
Hingal na hingal ako. Haaaay. Asan ba 'yung mokong na 'yun!? Haaaaay.
Tiningan ko siya sa may puno dun. WALA.
Pumunta ako sa pinaka-likod kung asan 'yung mga sirang upuan. WALA DIN.
Takte. Ang lawak kasi eh. -____________-
Pumunta ako sa may fountain dun. OO, MAY FOUNTAIN DUN. GARDEN PA NGA EH.
BINGO!
Nakita ko siya dun, umiiyak.
"Ken?" Tumigil siya sa pag-iiyak at tumingin sa'akin. Lumapit naman ako at lumapit din siya. Niyakap niya ako pagkatapos nun.
"Kass. Tama ka. Dapat na talaga, Kass. Ayoko na. Masyado ng masakit.."
"Shhh. Tahan na. Andito naman ako palagi, Ken eh. Wag mo na isipin 'yun. Ang mabuti sa ngayon eh alam mo na ang dapat. Tahan na, Ken. Ayoko'ng nakikita ka'ng umiiyak.."
Bakit hindi na lang kasi ako, Ken?
Ako na lang.
Ako na lang ulit..
---
Lumipas ang mga araw at bumalik rin sa'kanyang sariling katinuan si Ken. Naka-move on? Siguro. Masaya na siya. At wala na siyang pakialam kay Reen. Si Reen naman, ayun. May suitor na pinagkakaabalahan. Panibago? Ay, ewan. Nung nakaraan kasi, may boyfriend na eh. Ngayon, break na ata at may suitor na agad. AGAD-AGAD. PBB TEENS. >_____<
Kami ni Ken?
Ayun tulad pa rin ng dati.
Tatay ko. Kuya ko. Pare ko.
At mahal ko.
Di nagbabago. Walang sawa. Patuloy pa ring umaasa. Di sumusuko.
"Naalala mo dati, Kass? Yung kumakain ka ng ice cream tapos yung sintas mo hindi nakatali? Then sinigawan mo sila Dana na ayusin 'yung sintas mo. Pero ako yung andun. Kaya ako ang nag-ayos. HAHAHA. Tapos sabay-sabay silang nag-AYIIE, tapos pulang-pula ka naman nun, Kass. Hahahaa!" Palagi na lang ganito si Ken. Kung hindi manunukso, (na gawain niya naman dati pa) Eh magre-reminisce 'yan. Ang di ko lang maintindihan. Sa lahat ng aalalahanin niya. Eh yung mga times na kami pa. Ang ewan lang eh. Naaalala ko tuloy..
"Nako. Nako. Tumigil-tigil ka diyan, Ken ah. Hahaha!"
"Bakit? Ayaw mo ba alalahanin yung mga times na 'tayo pa'?"
"Gagi. Malamang OO. Kung pwede nga lang balikan eh matagal ko ng gusto eh." AY, SHEEET. NADULAS DILA KO. BWISET. "AY. Ano ba to'ng pinagsasabi ko. HAHAHA!"
*katahimikan
*katahimikan
"Gusto mo ba talagang mabalik 'yun?"
"Ah. Eh. ANO KA BA, KEN! Dinibdib mo naman! AH EH. SIGE, KEN! Mag-aaral pa pala ako sa History. Una na ko ah! Ba-bye!" At tumakbo na ko. Pshew. Muntik na 'yun ahhhh. -_________-
---
Haaaay. Tapos na din ang madugong exam sa History. Haaaaaay.
Asan na kaya si Ken?
Pumunta muna ako sa locker ko para ibalik yung mga gamit ko. Pero pagkabukas ko ng locker. Mayroong nahulog na sulat.
At laking gulat ko ng mabasa ko iyon..
"Kass. Pwede pa ba tayo?" - Ken <3
Napangiti ako sa nabasa ko. "Oo naman, Ken. Pwedeng-pwede.."
"Pare."
Tumingin ako sa likod. Nakita ko siya. May dalang gitara..
"Sorry ah. Sumuko kasi ako noon eh. Dapat pala, pinaglaban kita. Sorry din. Nung di ko tinanggap yung gusto mo'ng magbalikan tayo.. Basta. Di ko alam. Magulo pa utak ko nun, sumuko kasi agad ako eh."
Matapos niyang basahin ang mga katagang 'yun. Tumugtog na siya at sinimulan ang pagkanta..
"When I look into your eyes
It's like watching the night sky
Or a beautiful sunrise
There's so much they hold
And just like them old stars
I see that you've come so far
To be right where you are
How old is your soul?
I won't give up on us
Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up
And when you're needing your space
To do some navigating
I'll be here patiently waiting
To see what you find
'Cause even the stars they burn
Some even fall to the earth
We've got a lot to learn
God knows we're worth it
No, I won't give up
I don't wanna be someone who walks away so easily
I'm here to stay and make the difference that I can make
Our differences they do a lot to teach us how to use
The tools and gifts we got yeah, we got a lot at stake
And in the end, you're still my friend at least we did intend
For us to work we didn't break, we didn't burn
We had to learn how to bend without the world caving in
I had to learn what I've got, and what I'm not
And who I am
I won't give up on us
Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up
Still looking up.
I won't give up on us (no I'm not giving up)
God knows I'm tough enough (I am tough, I am loved)
We've got a lot to learn (we're alive, we are loved)
God knows we're worth it (and we're worth it)
I won't give up on us
Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up.."
"Kahit ano'ng mangyari, di na ko susuko ulit. Kass. Pwede pa ba?"
Lumapit siya sa'kin, at hinawakan ang kamay ko.
"Alam mo ba'ng ang tagal ko ng hinihintay na sabihin mo 'yan?" At ngumiti naman ako sa'kanya. Pagtapos nun. Niyakap niya ko.
Pagsuko?
Wala 'yan sa vocabulary ko.
Wala 'yan sa vocabulary ko.
Mahal ko siya.
Ay hindi.
Mahal na mahal ko siya..
Kaya kahit ano man ang mangyari, tumutol man ang lahat, dumaan man ang bagyo, madami ma'ng sumagabal o isugal ko man ang lahat,
Mamahalin ko pa rin siya, at hindi ako titigil na gawin 'yun. Kahit paulit-ulit pa..
---
"Nako. Alam ko na ya'ng style mo. Baguhin mo na nga!" Sabi ko kay Ken. Ang bespren ko. Ang kapatid ko. Ang kuya ko. Ang tatay ko. At ang..
taong pinakamamahal ko..
"Haaaay. Ayoko na, Kass. Suko na ko." Sabay akbay niya sa'kin.
Nilapag ko naman sa mesa ang binabasa ko'ng aklat at tumingin sa'kanya. "Pag-suko. Alam mo namang ayoko'ng marinig yung word na 'yan di'ba?"
"Oo nga pala! Galit ka sa word na 'yun! Tapos ikaw pa yung tipo ng babae na di sumusuko! Saludo ako sa'yo, Kass!" Sabay salute niya sa'kin. OO NA, KEN. Ako na yung di sumusuko. Ako na talaga. Kaya nga hanggang ngayon, ikaw pa rin ang mahal ko eh.
Naging kami na ni Ken. OO, inaamin ko, AKO ang may kasalanan kung bakit di nag-work ang relationship namin noon. Siguro nga, napaka-childish ko pa nun. Tapos, sa panahong hinahanap at kailangan ko siya, eh ibang tao ang nakita ko. Kaya siguro, na-inlove ako sa iba nun..
At dun. Nag-break kami ni Ken..
Hindi rin naman naging kami nung taong kina-inlove-an ko nun. Kasi..napag-isip isip ko na. Mali. Maling-mali. Gusto ko makipagbalikan nun kay Ken. Pero wala din. Wala pa ring nangyari.
At dahil nga sa relasyong hindi na pwede pa'ng ibalik..
eto kami..Naging magkaibigan na lamang..
Pero hanggang ngayon,
di pa rin sumusuko ang puso ko'ng umasa. Umasa na balang araw. Babalik kami. Babalik ang relasyon namin ni Ken. At alam ko, sa araw na 'yun. Hindi ko hahayaan ang sarili ko'ng magkamali ulit. Ayoko. Hindi na. Ayoko na ulit mangyari 'yun..
"HOY!"
"Ay, takte!?"
"Nagda-daydream ka nanaman. Nako. Nako. Napapala mo sa kakabasa ng novels eh."
"Ano'ng masama dun? Nako. Tumigil ka rin diyan sa ka-emehan mo Ken ah! Ang sabi ko naman kasi sa'yo, huwag na kay Reen. Ayaw ka nga ng tao di'ba? Bakit mo pa pinagpipilitan yung sarili mo? Madami pa'ng iba diyan, Ken. Promise."
"Alam mo..Ang labo mo rin talaga noh? Tama lang na may salamin ka, ang labo mo talaga, Kass."
"Ano nanaman 'yun, Ken Gomez?! Bakit ako pa ang naging malabo, aber?"
"Eto ah. Kanina lang. Pinapagalitan mo ko kasi nasabi ko 'yung PAGSUKO. Eh ba't ngayon, parang pinapasuko mo ko? ANG LABO MO 'TOL!" Sabay gulo niya sa buhok ko.
"Ah. Eh. Ganito kasi 'yun, pare. Hindi ka lang susuko kung alam mo'ng may pag-asa pa. Yung tipong konting tiis na lang eh ayan na't makukuha mo na. Pero iba sa'yo pare eh. Napagisip-isip ko ah, na AYAW sa'yo ni Reen. Simula't sapol wala talaga siya'ng interes sa'yo. ZERO. NEGATIVE. WALA. AS IN.. WALA. Kaya't bakit ka pa gagawa ng effort kung lahat ng iyon masasayang na lang di'ba? Kung sa iba mo ginawa 'yan, baka nasuklian pa 'yan.." Tahimik naman si Ken matapos ko'ng sabihin 'yun.
*tahimik.
"AH BASTA. AYOKO SUMUKO KAY REEN. >_____<"
"HAY NAKO, KEN. BAHALA KA NA DIYAN...
Bakit kasi hindi na lang tayo ulit eh.." Sabay paglayo ko sa'kanya.
"Ano'ng sinabi mo sa dulo, Kass?"
"AH. EH. WA-WALA! Ang sabi ko, pupunta na lang ako ng library. Dun ako mag-aaral. Sige, bye!" At tumakbo na ko paakyat sa library.
---
"Kassyyy~"
"Sabi ko naman sa'yo di'ba? Kass ang pangalan ko. Hindi Kassy."
"Eh. Sorry na! Sanay na ko eh."
"Di'bale. Ano nga pala ang sadya mo?"
"NOSEBLEED DRE? Hindi, joke lang. Eh kasi, yung bespren mo.." Pagkasabi niya nun, tinanggal ko ang salamin ko at tumayo.
"ANO?! ANO NANGYARI KAY KEN?! ASAN SIYA?"
"OA lang? Nako nako. Andun sa likod ng gym. Nagwawala. Ikaw lang ang hinahanap niya. Puntahan mo na.." Niligpit ko ang mga gamit ko. At pagkatapos ay tumakbo na papunta sa likod ng gym..
---
Hingal na hingal ako. Haaaay. Asan ba 'yung mokong na 'yun!? Haaaaay.
Tiningan ko siya sa may puno dun. WALA.
Pumunta ako sa pinaka-likod kung asan 'yung mga sirang upuan. WALA DIN.
Takte. Ang lawak kasi eh. -____________-
Pumunta ako sa may fountain dun. OO, MAY FOUNTAIN DUN. GARDEN PA NGA EH.
BINGO!
Nakita ko siya dun, umiiyak.
"Ken?" Tumigil siya sa pag-iiyak at tumingin sa'akin. Lumapit naman ako at lumapit din siya. Niyakap niya ako pagkatapos nun.
"Kass. Tama ka. Dapat na talaga, Kass. Ayoko na. Masyado ng masakit.."
"Shhh. Tahan na. Andito naman ako palagi, Ken eh. Wag mo na isipin 'yun. Ang mabuti sa ngayon eh alam mo na ang dapat. Tahan na, Ken. Ayoko'ng nakikita ka'ng umiiyak.."
Bakit hindi na lang kasi ako, Ken?
Ako na lang.
Ako na lang ulit..
---
Lumipas ang mga araw at bumalik rin sa'kanyang sariling katinuan si Ken. Naka-move on? Siguro. Masaya na siya. At wala na siyang pakialam kay Reen. Si Reen naman, ayun. May suitor na pinagkakaabalahan. Panibago? Ay, ewan. Nung nakaraan kasi, may boyfriend na eh. Ngayon, break na ata at may suitor na agad. AGAD-AGAD. PBB TEENS. >_____<
Kami ni Ken?
Ayun tulad pa rin ng dati.
Tatay ko. Kuya ko. Pare ko.
At mahal ko.
Di nagbabago. Walang sawa. Patuloy pa ring umaasa. Di sumusuko.
"Naalala mo dati, Kass? Yung kumakain ka ng ice cream tapos yung sintas mo hindi nakatali? Then sinigawan mo sila Dana na ayusin 'yung sintas mo. Pero ako yung andun. Kaya ako ang nag-ayos. HAHAHA. Tapos sabay-sabay silang nag-AYIIE, tapos pulang-pula ka naman nun, Kass. Hahahaa!" Palagi na lang ganito si Ken. Kung hindi manunukso, (na gawain niya naman dati pa) Eh magre-reminisce 'yan. Ang di ko lang maintindihan. Sa lahat ng aalalahanin niya. Eh yung mga times na kami pa. Ang ewan lang eh. Naaalala ko tuloy..
"Nako. Nako. Tumigil-tigil ka diyan, Ken ah. Hahaha!"
"Bakit? Ayaw mo ba alalahanin yung mga times na 'tayo pa'?"
"Gagi. Malamang OO. Kung pwede nga lang balikan eh matagal ko ng gusto eh." AY, SHEEET. NADULAS DILA KO. BWISET. "AY. Ano ba to'ng pinagsasabi ko. HAHAHA!"
*katahimikan
*katahimikan
"Gusto mo ba talagang mabalik 'yun?"
"Ah. Eh. ANO KA BA, KEN! Dinibdib mo naman! AH EH. SIGE, KEN! Mag-aaral pa pala ako sa History. Una na ko ah! Ba-bye!" At tumakbo na ko. Pshew. Muntik na 'yun ahhhh. -_________-
---
Haaaay. Tapos na din ang madugong exam sa History. Haaaaaay.
Asan na kaya si Ken?
Pumunta muna ako sa locker ko para ibalik yung mga gamit ko. Pero pagkabukas ko ng locker. Mayroong nahulog na sulat.
At laking gulat ko ng mabasa ko iyon..
"Kass. Pwede pa ba tayo?" - Ken <3
Napangiti ako sa nabasa ko. "Oo naman, Ken. Pwedeng-pwede.."
"Pare."
Tumingin ako sa likod. Nakita ko siya. May dalang gitara..
"Sorry ah. Sumuko kasi ako noon eh. Dapat pala, pinaglaban kita. Sorry din. Nung di ko tinanggap yung gusto mo'ng magbalikan tayo.. Basta. Di ko alam. Magulo pa utak ko nun, sumuko kasi agad ako eh."
Matapos niyang basahin ang mga katagang 'yun. Tumugtog na siya at sinimulan ang pagkanta..
"When I look into your eyes
It's like watching the night sky
Or a beautiful sunrise
There's so much they hold
And just like them old stars
I see that you've come so far
To be right where you are
How old is your soul?
I won't give up on us
Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up
And when you're needing your space
To do some navigating
I'll be here patiently waiting
To see what you find
'Cause even the stars they burn
Some even fall to the earth
We've got a lot to learn
God knows we're worth it
No, I won't give up
I don't wanna be someone who walks away so easily
I'm here to stay and make the difference that I can make
Our differences they do a lot to teach us how to use
The tools and gifts we got yeah, we got a lot at stake
And in the end, you're still my friend at least we did intend
For us to work we didn't break, we didn't burn
We had to learn how to bend without the world caving in
I had to learn what I've got, and what I'm not
And who I am
I won't give up on us
Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up
Still looking up.
I won't give up on us (no I'm not giving up)
God knows I'm tough enough (I am tough, I am loved)
We've got a lot to learn (we're alive, we are loved)
God knows we're worth it (and we're worth it)
I won't give up on us
Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up.."
"Kahit ano'ng mangyari, di na ko susuko ulit. Kass. Pwede pa ba?"
Lumapit siya sa'kin, at hinawakan ang kamay ko.
"Alam mo ba'ng ang tagal ko ng hinihintay na sabihin mo 'yan?" At ngumiti naman ako sa'kanya. Pagtapos nun. Niyakap niya ko.
Pagsuko?
Wala 'yan sa vocabulary ko.